حضرت استاد از زمان تحصیل خود در نجف چنین یاد مى کند:
«زمانى که براى ادامه تحصیل به نجف اشرف مشرّف شدم، در درس اساتید و مراجع مختلف از جمله حضرت آیت الله خویى(رحمه الله) شرکت مى کردم. با وجود این که در آن زمان از شاگردان جوان و کم سنّ و سال ایشان بودم، امّا اشکالات متعدّدى مطرح مى کردم و استاد با حوصله پاسخ مى گفتند. گاه برخى سؤالات و شبهات را پس از پایان درس با ایشان در میان مى گذاشتم، معظّم له که آثار خستگى درس و بحث در چهره اش آشکار بود در داخل حیاط حرم حضرت على(علیه السلام) مى نشست و مشکلات درسى ام را حل مى کرد، امّا گاهى دامنه سؤالات تا درب منزل ایشان کشیده مى شد. روزى ایشان فرمودند: «سؤالات شما زیاد و وقت من کم، ممکن است در برخى موارد حقّ پاسخ سؤالات
ادا نشود. شما با (آیت الله) آقاى سیّد محمّد روحانى
که از نظرات اصولى من اطّلاع کافى دارد، تماس بگیرید و مطالب را با ایشان در میان بگذارید». من هم از آن پس همین کار را کردم».