استاد مى فرمودند: «در دو جا مى توان افراد را به خوبى شناخت:
یکى در «سفر» و بهتر از آن در «زندان». ما در 15 خرداد 42، به اتّفاق جمعى از شخصیّت ها 45 روز در زندان بودیم. بعضى ها خیلى دست پاچه و ناآرام بودند، ولى برخى دیگر آرامش عجیبى داشتند. مرحوم مطهّرى(رحمه الله) واقعاً نمونه کامل آرامش در زندان بود. به گونه اى که گویا اصلا در زندان نبود. آن هم زندانى با آن شرایط سخت. چرا که با محاسبه موزاییک هاى کف زندان فهمیدیم سهم هر نفر یک متر و سى سانت بود. امّا با وجود همه مشکلات، روحیّه شهید مطهّرى خوب بود. صبح و عصر یک سرى بحث هاى علمى داشتیم که میدان دار این بحث ها و ناظر و تنظیم کننده آن، مرحوم فلسفى بود. مرحوم مطهّرى و من از جمله کسانى بودیم که بیشترین سخن را مى گفتیم. آن مباحث واقعاً بحث هاى پربارى بود».