مردم ایران انصافاً مردم شاکر وقدرشناسى هستند و هرگز کسانى را که خدمتى به آن ها کرده اند، به ویژه اگر جنبه دینى و مذهبى داشته باشد، فراموش نمى کنند و خدماتشان را ارج مى نهند. استاد در این زمینه فرمودند:
«در ایّامى که در روستاى انارک تبعید بودم، مردم مؤمن به شکل هاى گوناگون ابراز محبّت مى کردند که به دو نمونه آن اشاره مى شود:
1. انارک در آن زمان، بدون امکانات بود، داروخانه نداشت و با وجود نیاز شدید به دارو، دسترسى به آن مشکل بود. روزى یکى از ملاقات کنندگان که گویا از اصفهان آمده بود، جعبه اى به عنوان هدیه براى ما آورد. جعبه پر بود از داروهاى مختلف به همراه دستورالعمل استفاده از آن ها که براى ما غنیمت بود. دیدم داروخانه کوچکى است با دستورات لازم طبّى.
2. آب آشامیدنى انارک در آن زمان، مناسب نبود. به همین دلیل، مردم از مناطق دیگر آب آشامیدنى تهیّه مى کردند. روزى چند جوان موتورسوار، از اصفهان که تا انارک حدود 80 کیلومتر فاصله داشت هر کدام دو ظرف 20 لیترى آب شیرین آوردند، به عشق انقلاب و حمایت از تبعیدیان!».