نوع نگاه انسان ها به نعمت هاى خداوند و آثار او در گستره گیتى، یکسان و یکنواخت نیست. هنگامى که دکتر داروساز وارد باغى مى شود، آنچه جنبه دارویى دارد توجّه او را به خود جلب مى کند. اگر عطّارى وارد آن باغ شود، سراغ گل ها و گیاهان معطّر مى رود. چوپان از باغ، علف هاى هرز و برگ هاى درختان را براى گوسفندانش مى خواهد و فیلسوف و عالِم الهى در برگ برگ درختان و گیاهان کوچک و بزرگ و حتّى ریشه آن ها، آثار عظمت و بزرگى خداوند را مشاهده مى کند.
یک روز جمعه که به اتّفاق استاد به یکى از روستاهاى قم رفته بودیم، هنگام بالارفتن از کوه، استاد توجّه همراهان را به گیاهان مختلفى جلب کرد که از لابه لاى سنگ هاى سخت، سر برافراشته بودند و بدینوسیله پیام استقامت و پایدارى مى دادند. ایشان فرمود:
«قدرت و عظمت خداوند را بنگرید که از یک آب و هوا و زمین، گل ها و گیاهان مختلف با رنگ هاى متفاوت و عطر و بوهاى گوناگون آفریده است!».
و زمانى که کنار باغچه منزل قدم مى زدیم در مقابل درخت سپیدار بلندقامتى توقّف کرده و فرمودند:
«عظمت خداوند را در این درخت تماشا کنید. چه نیرویى برخلاف قوّه جاذبه زمین، آب و غذا را از زمین به تمام برگ ها و شاخه هاى این درخت در آن ارتفاع بلند مى رساند؟ چه قدرتى آب را به طور مناسب بین تمام برگ ها و شاخه ها تقسیم مى کند؟!».