بعضى از صفات و ویژگى ها را هر انسانى با هرنوع طرز تفکّرى مى پسندد و کسى را که آن صفات را ندارد از این نظر ناقص مى داند. به این نوع صفات، «مستقلاّت عقلیّه» گفته مى شود. از جمله این صفات، صفت زیباى فروتنى و تواضع است که هر قدر انسان، والاتر و کامل تر شود، متواضع تر مى گردد.
استاد معظّم نیز ـ همچون سایر عالمان وارسته ـ به حدّ وافرى از این ویژگى اخلاقى بهره مند است، به گونه اى که گاه انسان شرمنده تواضعش مى شود. فراموش نمى کنم روزى پس از اتمام درس خارج اصول فقه از مدرسة الامام امیرالمؤمنین(علیه السلام) خارج شدیم و در مسیر راه سؤالاتى از معظّم له درباره درس کردم تا این که سر کوچه آمار رسیدیم و آن جا راه ما جدا مى شد; استاد داخل کوچه مى رفت و من به طرف حرم مطهر حضرت معصومه(علیها السلام). هنگام جدا شدن و پس از تعارفات معمول و خداحافظى، استاد دست بر سینه نهاد و مقدار زیادى خم شد که حقیر در مقابل این تواضع استاد، واقعاً شرمنده شدم.
روشن است که تواضع، نشانه پربار بودن متواضع است و تکبّر، نشانه تهى بودن متکبّر، همان گونه که درخت پرمیوه شاخه هایش به طرف زمین خمیده مى شود و درخت بى ثمر، متکبّرانه سر به سوى آسمان مى کشد.