درباره جواب استفتائات کتبى، رسم بر این بود که پس از خواندن نامه در جلسه استفتا و بحث و بررسى درباره آن و جوابى که نوشته مى شد، یکى از برادران خوش خط جواب را با خط زیبا مى نوشت و حضرت استاد پس از مطالعه دوباره، آن را مُهر مى کرد.
روزى معظّم له مرا صدا زد و فرمود: «شما بعد از این که نویسنده جواب را نوشت، کنترل کنید سپس نامه را به من بدهید تا آن را مهر بزنم». مدّتى از این جریان گذشت، دوباره مرا صدا زد و فرمود: «باز در بین نامه ها اشتباهاتى رخ داده، گویا دقّت کافى نشده است. وقتى جواب ها را کنترل مى کنید در پایان جواب ها علامت مساوى بگذارید تا مطمئن شوم همه جواب ها را کنترل نموده اید». به امر معظّم له، حقیر به کنترل نامه ها و گذاشتن علامت مساوى در پایان جواب ها پرداختم، ولى باز پس از چند روز مرا صدا زد و چند نامه را نشان داد که اشتباهاتى در آن ها بود و ما متوجّه آن نشده بودیم، و فرمودند: «براى اطمینان بیشتر، از این به بعد شما به اتّفاق یکى دیگر از آقایان، دو نفرى جواب ها را مقابله کنید تا با خیال راحت تر نامه ها مُهر شود».
البتّه این دقّت و مراقبت شدید، به استفتائات اختصاص نداشت، بلکه در همه مسائل علمى بود; ولى در مسائل فقهى، بیشتر.