اگر آدمى بخواهد که تفکر در مسائل در او اثر بگذارد، باید در این باره مبالغه کند، مثلا: سکرات مرگ، قبر و پوسیدگى بدن در گور را براى خود تصوّر کند و طراوت فعلى صورتش را ببیند و با چشم خیال در قبرش بنگرد، که چگونه قبر این چهره زیبا را زشت ساخته و حدقه هاى چشم بر گونه جارى شده و گوشت هاى بدن او سوراخ سوراخ گشته، موهایش پوسیده و آن چنان این چهره زشت و کریه گردیده که آدمى از مشاهده آن وحشت مى کند و هر بیننده اى منزجر مى شود و بعد مفاجات و ناگهان رسیدن مرگ و مرض را به خاطر آورد. چه بسیار کسانى که شب صحیح و سالم به بستر رفتند و صبح جنازه آنها را از بستر برداشتند و چه بسا کسانى که شب سالم بخواب رفتند و صبح بیمار برخاستند و چه بسا بیمارى که هر چه به معالجه مى پردازد و به امید بهبودى درد مى کشد به مرگ نزدیک تر مى شود و فراق و جدایى از دوستان را نزدیک تر مشاهده مى کند، تا آنجا که حتى فرزندانش هم فراموش مى کند و در حالتى قرار مى گیرد که وحشت و ترس بر او عارض مى شود، که زبان را یاراى گفتن آن نیست و به چنان وضع ناخوشایندى گرفتار شود که بیانش ممکن نیست و در شرایطى دیده از جهان فرو بندد که، دستش از همه جا و همه چیز کوتاه است و آنان را که بر سرش مى آید از او دور مى سازند.
آگاه باشید که دنیا مکّار است و هر روز شوهرى براى خود مى گیرد و در هر شب اهلى را به قتل مى رساند و در هر ساعتى جمعى را پریشان مى سازد، و چه بسیار کسانى بودند که به این دنیا دل بستند و به فخر و مباهات به آن پرداختند ولى همه آنها را در هم کوبید و روانه دوزخشان کرد و کجاست آن که مال و ثروت دنیا را جمع کرد و در حفظ و حراست آن بسیار کوشید و از انفاق در راه خدا بخل ورزید؟ کجاست آن که مستى ها نمود و لشکرها کشید و بر منبرها بالا رفت؟
کجاست آن که خانه ها ساخت و قصرها بالا برد و مردمان را دور خود گرد نمود؟
همه اینها چند روزى بیش نبود و عاقبت نهنگ مرگ آنها را در کام خود فرو برد و براى دور شدن از معاصى همین تفکر در کیفیّت مرگ مردمان صالح و افراد نابکار تو را کفایت مى کند در اینجا مرحوم صاحب کتاب «اسرار الصلوة» بحث بسیار مفصلى درباره توبه دارد، که اجمالش این است که: کسى که خداوند توفیق توبه به او عنایت نموده دفترى براى خود تهیه کند و گناهان تمام اعضاى بدنش را جدا جدا در دفتر ثبت کند و حق الناس را ادا کند و حق الله را قضا کند و پس از انجام این امور غسل توبه کند و به مکان خلوتى رود و ابتدا آنچه سید بن طاووس در «اقبال» از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) براى توبه کننده بیان داشته را انجام دهد و سپس به سجده رود و اگر بر خاکستر نشیند سزاوارتر است و خدا را به اسماى حسنایش بخواند و بسیارى از نام هاى جمالیه پروردگار را بر زبان آورد (مثل: یا رحیم; یا رحمان; یا رب و امثال آنها) و آن را به گفتن یا «ارحم الراحمین» تا هفت مرتبه ختم کند و سپس به گناهان خود اعتراف کند و تا آنجا که ممکن است آن ها را بشمارد و از این که خدا به او این قدر مهلت داده و باب توبه را به روى او گشوده، خدا را حمد و سپاس گوید و بر محمد (صلى الله علیه وآله) او درود فرستد و در این امر مبالغه کند و پس از آن بر همه انبیا و پیامبران و ملائکه الله و جمیع بندگان صالح خدا و همه مؤمنان درود فرستد، و براى فرج، عافیت، نصر، یارى امام زمانش حضرت صاحب الزمان (ارواح العالمین فداه) دعا کند.