8ـ در کافى از امیرالمؤمنین(علیه السلام) نقل شده: «انسان چون در آخرین روز دنیا و اوّلین روز آخرت قرار گیرد، مال، فرزندان و عملش براى او مجسّم مى شوند، اوّل به مال خود توجه کرده و مى گوید: به خدا قسم من به تو حریص و براى تو بخیل بودم، اکنون چه بهره اى از تو دارم؟ او مى گوید: از من کفنت را برگیر. (فعلا غیر از کفن براى تو از من چیزى نیست.)
آنگاه متوجّه فرزندانش شده و گوید: به خدا قسم من شما را دوست مى داشتم، و حامى شما بودم، اکنون براى من چه بهره اى دارید؟ مى گویند: تو را به قبر سپرده و در آن دفنت خواهیم کرد (غیر از آن چیزى از ما براى تو ساخته نیست).
بعد به عملش رو کرده و مى گوید: من درباره تو زاهد بودم و تو بر من سنگین بودى و الان چه بهره اى از تو دارم؟ عمل مجسّم مى شود و مى گوید: من همنشین تو هستم در قبر تو، و در روز حشر تا من و تو در پیشگاه پروردگار حاضر شویم».
اگر میت دوست خدا باشد، صورتى که از همه مردم خوش تر و از همه زیباتر و از همه خوش لباس تر است نزد او مى آید مى گوید: مژده باد بر تو! روح، ریحان و بهشت بر نعمت آمدنت بهترین آمدن است.
میت به او مى گوید: تو کیستى؟ جواب مى دهد، من عمل صالح تو هستم از دنیا به طرف بهشت منتقل شو.