در زمان پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) هرگاه جنگ سختى پیش مى آمد و دشمن خیلى قوى و نیرومند بود، وقتى پیامبر(صلى الله علیه وآله)دستور جهاد صادر مى کرد، منافقها مى آمدند و با هزاران بهانه جویى از پیامبر مى خواستند که اجازه دهد که آنها در جبهه جنگ حاضر نشوند. یکى مى گفت: من بیمارم، دیگرى مى گفت: فرزندم در بستر بیمارى است، سومى مى گفت: همسرم گرفتار وضع حمل است، چهارمى مى گفت: چشمم دید کافى ندارد، پنجمى مى گفت: مشغول تهیه مقدمات است و....
اگر آیات سوره مبارکه «توبه» و سوره «احزاب» را با دقت مطالعه بفرمایید، (نه فقط بخوانید که به شما ثواب بدهند) بلکه بخوانید که از لابه لاى این آیات، عیبهاى خود را جستجو کنید و اگر خداى ناخواسته بعضى از اوصاف منافقین را در خود مى بینید در فکر معالجه آن باشید (آن وقت خواهیم فهمید که حتى بسیارى از نمازگزاران ما بعضى از اوصاف منافقین را دارند). به عنوان نمونه بعضى از ثروتمندهاى ما نماز مى خوانند، روزه هم مى گیرند ولى خمس مالشان را نمى دهند. چون خمس دادن براى آنها آن قدر دشوار است که، جنگ تبوک براى منافقان صدر اسلام دشوار بود. اکنون براى نمونه به آیات 41 و 42 از سوره توبه توجه فرمایید: «(انفِرُوا خِفَافاً وَثِقَالا وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ فِى سَبِیلِ اللهِ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنتُمْ تَعْلَمُونَ * لَوْ کَانَ عَرَضاً قَرِیباً وَسَفَراً قَاصِداً لاَتَّبَعُوکَ وَلَکِنْ بَعُدَتْ عَلَیْهِمْ الشُّقَّةُ وَسَیَحْلِفُونَ بِاللهِ لَوِ اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَکُمْ یُهْلِکُونَ أَنفُسَهُمْ وَاللهُ یَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ); همگى به سوى میدان جهاد حرکت کنید، چه سبکبار باشید و چه سنگین بار و با اموال و جانهاى خود در راه خدا جهاد نمایید این به نفع شماست اگر بدانید. اما از گروهى از آنها چنانند که اگر غنایمى نزدیک و سفرى سهل و آسان باشد (به طمع دنیا) از تو پیروى مى کنند، ولى (اکنون که براى میدان تبوک) راه بر آنها دور و پر مشقت است سر باز مى زنند و به زودى سوگند یاد مى کنند که اگر توانایى داشتیم همراه شما حرکت مى کردیم; ولى آنها با این اعمال و این دروغها در واقع خود را هلاک مى کنند و خداوند مى داند آنها دروغگو هستند».