یک نفر از سنى هاى کرد عراق، در یکى از شهرستانهاى فارس مایل شده بود که با یک دختر شیعه ایرانى ازدواج کند. پدر دختر به او گفته بود: «اگر شیعه بشوید، ما دخترمان را به تو مى دهیم والا از این ازدواج راضى نیستیم. آن کرد عراقى پیش این جانب آمد که شرایط شیعه بودن را به او بیاموزم; ولى به من گفته
بودند که این آقا نماز هم نمى خواند. خلاصه اعتقادات شیعه را براى او توضیح دادم و بعد که شیعه شد به او گفتم که: اگر نماز نخوانى نه تنها على(علیه السلام) تو را شیعه نمى داند; بلکه عمر بن خطاب هم تو را شیعه خود نمى داند.
اکنون به تارک الصلاة ها که خود را شیعه امیرالمؤمنین مى دانند مى گوییم که: روز قیامت نه تنها على(علیه السلام) بلکه عمر بن خطاب و عمر سعد هم شما را شیعه خود نمى دانند. به این گونه مردم باید گفت که: تازه در مسلمان بودن شما حرف است، چه برسد به این که شما شیعه امیرالمؤمنین(علیه السلام) باشید.
على(علیه السلام) در خانه کعبه متولد شد و در محراب مسجد کوفه شهید شد. شما که در عمرتان دو رکعت نماز در یک مسجد نخوانده اید این چه ادعایى است که مى کنید؟
از امام حسن عسکرى(علیه السلام) روایت شده است که: «نشانه هاى مؤمن (شیعه) پنج چیز است: یکى از آنها این است که، شبانه روز پنجاه و یک رکعت نماز مى خوانند (هفده رکعت نماز واجب، و سى و چهار رکعت نماز نافله)».(1)
بنابراین کسى که هفده رکعت نماز واجب نمى خواند، تا چه رسد به پنجاه و یک رکعت، چگونه شیعه امیرالمؤمنین(علیه السلام)است؟
شاعرى به نام حاجب که، در مسئله شفاعت مثل، عوام گرفتار اشتباه شده بود، این شعر را گفته بود:
حاجب! اگر معامله حشر با على است *** من ضامنم، هر چه بخواهى گناه کن
شب خواب حضرت على(علیه السلام) را دید که از او عصبانى است. علت را سؤال کرد حضرت فرمود: بد شعرى گفته اى حاجب! عرض کرد که، چه بگویم: فرمود بگو:
حاجب! اگر معامله حشر با على است *** شرم از رخ على کن و کمتر گناه کن
نیز از على(علیه السلام) روایت شده که فرمود: از زمانى که قاصد پیامبر خدا(صلى الله علیه وآله) در کوچه هاى مدینه صدا مى زد که اى مردم! پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس ماه شعبان را روزه بگیرد، ثواب آن چنین و چنان است، من دیگر هرگز روزه ماه شعبان را ترک نکردم و قصد کردم تا آخر عمر «انشاءالله» روزه ماه شعبان را بگیرم.
بنابراین حضرت امیرالمؤمنین غیر از روزه هایى که ایام سال مى گرفته، تمام ماه مبارک شعبان و رمضان را هم روزه مى گرفته اند. حال کسانى که در تمام عمرشان حتى یک روز از روزه هاى واجب ماه رمضان را هم نگرفته اند، چگونه ادعا مى کنند که شیعه على(علیه السلام) هستند.
گر حب على خواهى، طاعت نکن از خود کم *** بى طاعت حق نبود، این رشته حب محکم
امام باقر(علیه السلام) در شعرى مى فرماید:
تعصى الا له و انت تظهر حبه *** هذا لعمرى فى الفعال بدیع
لو کان حبک صادقاً، لا طعته *** ان المحب، لمن احب مطیع
نافرمانى خدا مى کنى و ادعاى دوستى او را هم دارى، به جان خودم قسم که این کار حرف تازه اى هست که مى زنى، اگر دوستى تو صادق بود، اطاعت خدا مى کردى; براى این که دوست، مطیع دوست خود مى باشد.(2)
خداوند همین مطلب را در آیه سى و یکم سوره آل عمران بیان مى فرماید: «(قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللهُ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَاللهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ); اى پیغمبر! بگو اگر خدا را دوست مى دارید، پیروى من کنید تا خدا شما را دوست بدارد و گناهتان را ببخشد و خدا آمرزنده و مهربان است».
در معناى آیه دقت کنید، نمى گوید: اگر خدا را دوست مى دارید، پیغمبر را دوست بدارید، تا این که خدا هم شما را دوست بدارد; بلکه مى گوید: اگر خدا را دوست مى دارید، پیروى پیامبر بکنید; یعنى دستورهاى او را عمل کنید تا این که خدا شما را دوست بدارد.
چون عمل به دستورهاى دین است که دوستى اهل بیت را اثبات مى کند والا چه کسى مى داند که این آدم تارک الصلاة که مى گوید: من على را دوست دارم راست مى گوید؟
چه خوش است، گر محک تجربه آید به میان *** تا سیه روى شود، آنکه در او غِش باشد

(1). مفاتیح الجنان، ضمن زیارت اربعین.
(2). تحف العقول، امام باقر(علیه السلام)، ص 303.