براى پیشرفت و پیروزى بر مشکلات، دو رکن اساسى لازم است، یکى «پایگاه نیرومند درونى» و دیگر «تکیه گاه برونى»; در آیات فوق به این دو رکن اساسى، یعنى «صبر» و «صلوة» اشاره شده است. صبر آن حالت استقامت و شکیبایى در برابر مشکلات است و نماز پیوندى با خداست، و وسیله ارتباطى با این تکیه گاه محکم.
گرچه کلمه «صبر» در روایات فراوانى به روزه تفسیر شده است; ولى مسلماً منحصر به روزه نیست، بلکه ذکر روزه، به عنوان یک مصداق بارز و روشن آن است، زیرا انسان در پرتو این عبادت بزرگ، اراده اى نیرومند و ایمانى استوار پیدا مى کند و حاکمیت عقل بر هوسها مسلم مى گردد.
مفسران بزرگ، در تفسیر این آیه نقل کرده اند که: «رسول گرامى اسلام، هرگاه با مشکلى روبه رو مى شد که او را ناراحت مى کرد از نماز و روزه مدد مى گرفت». و نیز از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که فرمود: هنگامى که با غمى از غمهاى دنیا روبه رو مى شوید وضو گرفته و به مسجد بروید، نماز بخوانید و دعا کنید، زیرا که خداوند دستور داده: (وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ).
در کتاب کافى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: کان على(علیه السلام) اذا اهاله امرا فزع قام الى الصلاة ثم تلاهذه الایه (واستَعینوا بِالصَّبرِ والصَّلوةِ); هنگامى که مشکل مهمى براى على(علیه السلام) پیش مى آمد، به نماز برمى خواست و سپس این آیه را تلاوت مى فرمود: (وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ)
آرى! نماز انسان را به قدرت لایزالى پیوند مى دهد، که حل مشکلات براى او سهل و آسان است و همین احساس سبب مى شود که انسان در برابر حوادث نیرومند و خونسرد باشد.(1)

(1). تفسیر نمونه، ج 1، 213 الى 212.