از امام جعفر صادق(علیه السلام) روایت شده که، پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «فرزندان آدم گناهى که نزد خداوند (تبارک و تعالى) بزرگتر از گناه کسى که پیغمبر یا امامى را بکشد، یا خانه کعبه را که (خداوند قبله بندگان قرار داده) خراب کند، یا نطفه خود را در رحم زنى که براى او حرام است بریزد، انجام نداده اند».(1)
شراب خوارى، از گناهان بزرگ
در توضیح المسائل حضرت آیت الله العظمى مکارم شیرازى (مسئله 2262) آمده است آشامیدن شراب حرام و از گناهان کبیره است; بلکه در بعضى اخبار از بزرگترین گناهان شمرده شده و اگر کسى آن را حلال بداند (در صورتى که متوجه باشد که لازمه حلال دانستن آن تکذیب خدا و پیغمبر مى باشد) کافر است. از حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام)روایت شده است که فرمود: شراب ریشه بدیها و منشأ گناهان است، کسى که شراب مى خورد عقل خود را از دست مى دهد و در آن موقع خدا را نمى شناسد; از هیچ گناهى باک ندارد، احترام هیچ کس را نگه نمى دارد، حق خویشان نزدیک را رعایت نمى کند و از زشتیهاى آشکار رو نمى گرداند، در این صورت روح ایمان و خداشناسى از او بیرون مى رود، و روح خبیثى که از رحمت خداوند دور است در او مى ماند، خداوند، فرشتگان، پیغمبران و مؤمنین او را لعنت مى کنند و تا چهل روز نماز او قبول نمى شود و در روز قیامت روى او سیاه است.
بنابراین طبق روایت عبیده بن زراره از کتاب «اصول کافى» و روایت مسعده بن صدقه از کتاب «من لا یحضره الفقیه» که هر دو کتاب، از کتب اربعه شیعه و از معتبرترین کتابهاى شیعه است، از حضرت امام صادق(علیه السلام) روایت کرده اند که آن حضرت فرمود: «گناه ترک نماز، از گناه خوردن مال یتیم، گناه زنا، گناه شراب خوارى بزرگتر است» و وقتى راوى علت را سؤال مى کند حضرت جواب مى دهد: براى این که ترک نماز کفر است و بزرگترین گناهان، کفر به خداست. (که توضیح آن آمد).
هر چند که براى خوردن یک درهم مال یتیم از روى ظلم، انسان وارد دوزخ مى شود و همچنین گناهى بزرگتر از کشتن پیامبر یا امام و شراب خوارى و ریختن
نطفه اى در رحم زنى از راه حرام نیست. در عین حال امام صادق(علیه السلام)مى فرماید: «گناه ترک نماز از این سه گناه خیلى بزرگتر است، براى این که تارک الصلاة کافر است و گناهى بزرگتر از کفر نیست». اکنون به تارک الصلاة ها مى گویم شما از کجا مى گویید که اگر انسان مال مردم را نخورد، خداوند گناه ترک نماز را مى آمرزد و حال آنکه خداوند کافر را نمى آمرزد.
خداوند متعال مى فرماید: «(إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ أُوْلَئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلاَئِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ * خَالِدِینَ فِیهَا لاَ یُخَفَّفُ عَنْهُمْ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ یُنظَرُونَ); به راستى کسانى که کافر شدند، و با حالت کفر مردند، لعنت خدا، ملائکه و تمام مردم بر آنها باد! و براى همیشه در دوزخ خواهند ماند و هیچ وقت عذاب بر آنها سبک نمى شود».(2)
و این که بعضى از بى نمازها مى گویند: اگر انسان مال مردم را نخورد; خدا گناه ترک نماز را مى آمرزد; چون ترک نماز حق الله است. باید به چنین افرادى گفت: بت پرستان هم که خداوند در مورد آنها فرمود: «(إِنَّ اللهَ لاَ یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَنْ یَشَاءُ); به راستى خدا مشرک را نمى آمرزد و غیر مشرک، هر کس را که بخواهد مى آمرزد».(3) یعنى هر کسى که شایسته عفو باشد، گناهشان حق الله است، پس چرا خداوند فرمود: مشرک را نمى آمرزم. و اصلا آنها چه دلیلى از قرآن، پیامبر و امامان(علیهم السلام) دارند که خداوند تمام گناهان حق الله را مى آمرزد. آیا غیر از این است که تنبلى، راحت طلبى و وسوسه شیطان آنها را به این حرف هاى پوچ و بیهوده واداشته است؟
علاوه بر این آیا کسانى که نماز نمى خوانند بیشتر مال مردم را مى خورند، یا کسانى که نماز مى خوانند؟ شما اگر در زندانها آمارگیرى کنید، مى بینید بیشتر زندانیهایى که از راه دزدى، قاچاق، و غیره به زندان افتاده اند، همان تارک الصلوه ها هستند. این گونه افراد براى این که زبان نکوهش دیگران را کوتاه کنند که مبادا آنها را ملامت کنند، مى گویند: چه کسى از آن دنیا آمده، گاهى مى گویند: ما شیعه امیرالمؤمنین هستیم «انشاء الله» او شفاعت مى کند و گاهى هم مى گویند، به فقرا کمک مى کنیم، خدا ما را مى آمرزد. اینها همه خیال خامى است که دل خود را به آن خوش مى کنند و امیدواریم که خداوند این گونه مردم را سر عقل بیاورد تا براى لذتهاى زودگذر دنیوى خود را گرفتار عذاب دایمى الهى نکنند.
اى که گرفته است تو را، مشت جهل گریبان *** چشم بپوشیده اى، ز دین و ز ایمان
رفته به گوشت که کردگار کریم است *** صاحب لطف است و عفو و رحمت و احسان
لیک ندانى که مى کشد سوى دوزخ *** معصیت کردگار و طاعت شیطان
راه ابوجهل، کى تو را برساند *** سوى مکانى که رفت بوذر و سلمان

(1). میزان الحکمه، ج 4، ص 239 و بحارالانوار، ج 79، ص 20.
(2). سوره بقره، آیه 161-162.
(3). سوره نساء، آیه 48.