خانواده محیطى است که مى توان با تعلیم آموزه هاى دینى به اعضاى آن، آنها را از آتش گناه در امان نگاه داشت.
این برنامه اى است که باید از نخستین سنگ بناى خانواده; یعنى از مقدمات ازدواج و سپس نخستین لحظه تولد فرزند آغاز گردد و در تمام مراحل زندگى با برنامه ریزى صحیح و با نهایت دقت تعقیب شود. به تعبیر دیگر حق زن و فرزند، تنها با تأمین هزینه زندگى، مسکن و تغذیه آنها حاصل نمى شود، و مهمتر از آن تغذیه روح و جان آنها و به کار گرفتن اصول تعلیم و تربیت صحیح است.
قابل توجه این که تعبیر به «قُوا» یعنى: نگاه دارید، اشاره به این دارد که اگر آنها را به حال خود رها کنید خواه ناخواه به سوى آتش دوزخ پیش مى روند و این شما هستید که باید آنها را از سقوط در آتش دوزخ حفظ کنید.
«وَقود» بر وزن کَبود به معناى (آتش گیره); یعنى ماده قابل اشتعال مانند: (هیزم) است.
به این ترتیب آتش دوزخ مانند آتشهاى این جهان نیست و شعله هاى آن از درون وجود خود انسانها زبانه مى کشد و از درون سنگها، و نه فقط سنگهاى گوگردى که بعضى از مفسران به آن اشاره کرده اند، بلکه همه انواع سنگها (چون لفظ آیه مطلق است). و امروز مى دانیم که هر قطعه از سنگ، مرکب از میلیاردها میلیارد، دانه اتم است که اگر نیروى ذخیره درون آنها آزاد شود چنان آتشى برپا مى کنند که انسان را خیره مى کند.
سپس مى فرماید: «(عَلَیْهَا مَلاَئِکَةٌ غِلاَظٌ شِدَادٌ لاَّ یَعْصُونَ اللهَ مَا أَمَرَهُمْ وَیَفْعَلُونَ مَا یُؤْمَرُونَ); فرشتگانى را بر این آتش گمارده اند که خشن و سختگیرند وهرگز معصیت فرمان خدا را نمى کنند و هر دستورى به آنها دهد بدون چون و چرا اجرا مى کنند». و به این ترتیب نه راه گریزى وجود دارد و نه گریه و التماس و جزع و فزع مؤثر است. روشن است هر مأمورى که براى کارى گمارده شود باید خصلتى متناسب با آن داشته باشد و مأموران عذاب نیز طبعاً باید خشن باشند; چرا که جهنم کانون رحمت نیست بلکه کانون خشم و غضب الهى است. اما در عین حال این مأموران هرگز از مرز عدالت خارج نمى شوند و فرمان خدا را بى کم و کاست اجرا مى کنند.