نقل شده که روزى بهلول به دیدن هارون الرشید رفت، هارون چند مسئله از بهلول سؤال کرد، بهلول جواب آنها را به درستى داد و هارون یک لباس گران قیمت به بهلول هدیه کرد. بعد از چند روز دیگر باز هم بهلول به دیدن هارون رفت; هارون گفت: چرا لباسى که به تو بخشیدم را نمى پوشى؟ بهلول گفت: براى چه آن لباس را به من بخشیدى؟ هارون گفت: براى این که پاسخ سؤالهایى را که از تو پرسیدم خوب دادى; بهلول گفت: من یک روز که براى قضاى حاجت رفته بودم چند سؤال از مدفوعات کردم، آنها هم خوب جواب دادند و من لباس شما را به آنها بخشیدم. هارون گفت: بگو بدانم چه سؤالى کردى و چه جوابى شنیدى؟ بهلول گفت: وقتى در آنجا چشمم به مدفوع خودم افتاد فوراً ناراحت شدم و چشم خود را روى هم گذاشتم و در حالى که بوى گند آن هم مرا ناراحت مى کرد ناچار دماغ خود را هم گرفتم و بعد سؤال کردم که آیا شما همان سیب هاى گلاب و زردآلوهاى زیبا و معطر نیستید؟ گفتند: آرى! همان هستیم. گفتم: شما مغز پسته، مغز بادام و شیرینیهاى لذیذ نیستید؟ گفتند: آرى! همان ها هستیم. سپس سؤال کردم پس چطور شد که این طور بوى گند مى دهید؟ همه گفتند: تا زمانى که بر سر درخت و در مغازه میوه فروشى و مغازه خواربارفروشى و شیرینى فروشى بودیم بوى خوبى داشتیم ولى وقتى وارد شکم شما آدمها شدیم بعد از چند ساعت ما این طور گندیده شدیم.
هر چند که این قصه یک طنز بیشتر نیست ولى یک حقیقت است. اگر همان طور که گفته شد انسان این نعمت هاى بى شمار را بخورد تا بمیرد و اصلا عبادت خدا را به جا نیاورده، نماز نخواند، روزه نگیرد، زکات مالش را به مستحق ندهد، خمس مالش را نپردازد، حج نرود و شکر خدا را به جا نیاورد و هیچ کدام از دستورات خدا را انجام ندهد آیا حاصل عمر این گونه مردم غیر از یک چاه پر از مدفوع و ادرار چیز دیگرى است؟