باز در این آیات، قرآن از روش مقایسه بهره گیرى کرده و در مقابل مشرکان متعصب و لجوج که سرنوشتى جز آتش ندارند از بندگان خاص و حقیقت جوى پروردگار سخن به میان آورده و سپس براى معرفى این بندگان ویژه مى گوید: «(فَبَشِرِ عِبَادِ) ; بندگان خاص مرا بشارت بده» «(اَلَّذین یَستَمِعُونَ القَولَ فَیَّتَبِعُونَ اَحسَنَهُ); آنها که سخنان را مى شنوند، و از نیکوترین آنها پیروى مى کنند».
«(اُؤلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللهُ وَاؤلَئِکَ هُمْ اوُلُوالاَْلْبَابِ); آنها کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده، و آنها خردمندان، صاحبان مغز و عقلند».
این دو آیه که به صورت یک شعار اسلامى درآمده، آزاداندیشى مسلمانان را در مسائل مختلف به خوبى نشان مى دهد و نخست مى گوید: بندگان مرا بشارت ده، و بعد این بندگان ویژه را به این صورت معرفى مى کند، که آنها به تمام سخنان بدون در نظر گرفتن گوینده و مسائل دیگر گوش فرا مى دهند و با نیروى عقل و خرد بهترین آن ها را بر مى گزینند; هیچ گونه تعصب و لجاجتى در کار آنها نیست و هیچ گونه محدودیتى در فکر و اندیشه آنها وجود ندارد، آنها جویاى حقند; و تشنه حقیقت، هر کجا آن را بیابند با تمام وجود از آن استقبال مى کنند و از چشمه زلال آن بى دریغ مى نوشند و سیراب مى شوند. آنها نه تنها طالب حق بلکه تشنه گفتار نیک هستند و در میان «خوب» و خوبتر، «نیکو» و نیکوتر دومى را برمى گزینند چرا که آنها خواهان بهترین و برترینند.
جالب این که قرآن در آیه فوق صاحبان «هدایت الهى» را منحصر در این قوم شمرده است; همان گونه که خردمندان را منحصر به این گروه دانسته است.(1)
امروزه صنعت سرگرمى سازى با اختراع تکنولوژى هاى گسترده و وسیع از قبیل ماهواره، اینترنت، بازى هاى کامپیوترى، سینما و... و قرار دادن ماهیتى صرفاً تفریح مدار و سرگرمى ساز در این وسایل باعث شده است که اکثر مردم وقت کافى براى تفکر و معرفت اندوزى در باب حقیقت هستى نداشته باشند. به راستى جز تأسف چه عکس العملى در مقابل مى توان نشان داد.

(1). تفسیر نمونه، ج 19، ص 410 به بعد.