(اَفَحَسِبْتُمْ اَنَّمَا خَلَقنـاکُمْ عَبَثـًا وَاَنَّکُمْ اِلَینَا لاَ تُرجَعُونَ )
آیا گمان کرده اید، که ما شما را بیهوده آفریدیم و به سوى ما بازگردانده نمى شوید.(1)
جوانا! سرمتاب از پند پیران *** که پند پیر; از بخت جوان، به
سخن اندر دهان دوست شکر *** ولیکن، گفته حافظ از آن به
تفسیر:
این جمله کوتاه و پرمعنا، یکى از ارزنده ترین دلایل رستاخیر، حساب و جزاى اعمال را بیان مى کند و آن این که اگر به راستى قیامت و معادى در کار نباشد زندگى دنیا عبث و بیهوده خواهد بود; زیرا زندگى در این جهان با تمام مشکلاتى که دارد و با این همه تشکیلات، مقدمات و برنامه هایى که خدا براى آن چیده است، اگر صرفاً براى همین چند روز باشد، بسیار پوچ و بى معنا مى باشد. (چنان که در بخش نکته ها شرح آن خواهد آمد).