در یکى از سال ها که به حج مشرف شده بودم، حجت الاسلام قریشى، نماینده محترم مقام معظم رهبرى، ضمن سخنرانى خود در هتل مدینه فرمود: «شبى براى اداى نماز عشا به مسجد مى رفتم که دیدم چند ایرانى، پشت درب بسته مغازه اى به انتظار باز شدن آن نشسته اند، در این هنگام چند شُرطى که آن جا قدم مى زدند آنان را دیدند، یکى از آنها از دیگرى پرسید: چرا این ها این جا نشسته اند و نمى روند مسجد نماز بخوانند؟ او پاسخ داد: این ها مجوس هاى ایرانى هستند و نماز نمى خوانند، در این جا نشسته اند که مغازه باز شود و جنس بخرند».
آقاى قریشى افزود: «من این سخن را به گوش خود شنیدم».
خدا مى داند امام عصر(عجل الله تعالى فرجه الشریف) چقدر از رفتار زشت بعضى از ایرانى ها رنج مى برد; آن وقت ما ادعا مى کنیم شیعه على(علیه السلام) هستیم!! اما آنچه خود این جانب، به چشم خود دیدم و دلیل بر آن است که حتى برخى از حجاج هم ارزش نماز را نمى دانند، و حق آن را به جا نمى آورند، آن است که در یکى از سال ها، هنگام بازگشت از جده به شیراز، وقتى مى خواستیم سوار هواپیما شویم، مى دانستیم در میان راه آفتاب طلوع مى کند و موقع نماز هم که شد، تنها شمار اندکى از حجاج در هواپیما نماز خواندند و بیشتر آنها در خواب بودند، بى آنکه از قضا شدن نمازشان ناراحت باشند.
در سفرى دیگر که از کرمانشاه به شیراز مى آمدم، وقتى وارد پایانه مسافربرى شیراز شدم تنها عده کمى در آن جا نماز خواندند و بقیه جهت تحویل ساک هاى خود تلاش مى کردند و آن قدر معطل شدند که نمازشان قضا شد و تذکرات بنده هم مؤثر واقع نشد! وقتى حاجى ها، کربلایى ها و مشهدى هاى ما این گونه نسبت به نماز سستى مى کنند، تکلیف دیگران روشن است!!
این جانب، چندین سال که در خدمت زائران خانه خدا در عربستان بودم رانندگان مصرى، ترکیه اى و پاکستانى را مى دیدم که هرگاه وقت نماز مى شد، فوراً پیاده شده و همان کنار جاده وضو گرفته و به نماز مى ایستادند (با این که آنان، در پنج نوبت نماز مى خوانند); اما در کشور ما، باید چند بار به راننده اتوبوس تذکر داد تا براى نماز صبح بایستد و وقتى هم مى ایستد، جز عدّه اندکى، کسى براى نماز پیاده نمى شود، متأسّفانه این واقعیتى بسیار تلخ است.
امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: «اگر یک نفر از شیعیان ما، در شهرى زندگى کند که صد هزار نفر سنى در آن ساکن باشند، چنان چه این شیعه، تقوایش از آن صد هزار نفر بیشتر نباشد، شیعه ما نیست».
ما در شهرهاى مکه و مدینه مردم تمام کشورهاى اسلامى از شمال آفریقا گرفته تا اندونزى را دیده ایم که بیشتر به نماز جماعت و نماز جمعه اهمیت مى دهند تا مردم ایران! آیا این رنج آور نیست؟!
البتّه با وجود همه عوامل فساد و بى بندوبارى براى جوانان عصر ما، باز جاى شکر باقى است که به یمن وجود پدران و مادران مذهبى و معلمان متدین و دل سوخته و به برکت تلاش روحانیون در مدارس و دانشگاه ها، دانشجویان و اساتید متدین و خداباور، فراوان هستند و در ماه هایى مانند: رجب و رمضان، شاهد حضور آنها در مراسم اعتکاف، احیا و دیگر برنامه هاى دینى هستیم.
ولى بى شک نباید به این مقدار قانع بود و همان گونه که دولت مردان تلاش مى کنند یک نفر بى سواد در کشور نباشد، باید تلاش کنند یک نفر بى نماز نیز در این مرز و بوم یافت نشود.
به امید آن روز «ان شاءالله»
على محمودى ارسنجانى
1387 هجرى شمسى