پا بر پله اوّل دین
بیش از هزار و چهارصد سال از ظهور دین مبین اسلام مى گذرد; دینى که پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) و یاران آن بزرگوار، چه رنج ها که در راه آن نکشیدند و چه شهیدان والامقامى چون حمزه «سیّدالشهدا» و «جعفر طیار» که خون پاک خود را نثار آن نکردند و پس از رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله)، چه امامان معصومى، که جهت پاسدارى از دین آیین نورانى، به ضرب شمشیر یا با زهر جفا شهید نشدند. دختران فاطمه زهرا را به اسارت برده، شهر به شهر گردانیدند و در طول تاریخ نیز هزاران عالم و طلبه دینى، جان شیرین خود را فداى آن نمودند (که نمونه آن را در هشت سال دفاع مقدس، مشاهده نمودیم).
ولى با این وجود و با تأسف فراوان، هنوز برخى از مردم ما، پا بر پله اوّل دین که همان «نماز» باشد نگذاشته اند. به این معنا که اساساً نماز نمى خوانند و یا در مورد آن سهل انگارى مى کنند و آن را در آخر وقت به جا مى آورند و در رعایت شرایط آن کوتاهى مىورزند. برخى از اینها مى گویند: اگر انسان مال مردم را نخورد گناه بى نمازى او بخشیده مى شود. یا مى گویند: خداوند شیعه على(علیه السلام) را به جهنم نمى برد و اهل بیت، او را شفاعت مى کنند. اما کسانى که نماز مى خوانند ولى شرایط آن را خوب به جا نمى آورند، مى گویند: خداوند بخشنده است و نماز ما را مى پذیرد و از این قبیل سخنان. حقیقت آن است که این گونه افراد، آدم هاى راحت طلب و تنبلى هستند که به کمترین زحمت تن نمى دهند و خود هم مى دانند که این حرف ها، بهانه اى بیش نیست. چنان که قرآن مى فرماید: «(بَلِ الإِنْسـَانُ عَلى نَفسِهِ بَصیرَةٌ * ولَوْ اَلْقَى مَعَاذِیرَهُ) ; انسان، خود را خوب مى شناسد گرچه براى هر گناهى عذرى بتراشد».(1)
شگفت انگیز آن که نه تنها انسان هاى بى نماز، بلکه بسیارى از نمازگزاران هم، آن طور که باید و شاید، به ارزش این فریضه الهى واقف نیستند.

(1). سوره قیامت، آیه 14 و 15.