حمایت هاى متقابل میان ابوبکر و عمر وجود داشت و در ماجراى سقیفه خود را کاملا نشان داد. لذا تا نیامدن ابوبکر، عمر مرگ رسول خدا(صلى الله علیه وآله) را انکار مى کرد و پس از آمدن ابوبکر از «سُنح» و خواندن آیاتى، عمر آن را پذیرفت.
هنگامى که خبر اجتماع انصار در سقیفه به گوش عمر رسید، او ابوبکر را فرا خواند و با هم به سقیفه رفتند. آنجا نیز نخست ابوبکر خلافت عمر و یا ابوعبیده جراح را مطرح ساخت، اما عمر با استناد به مصاحبت ابوبکر با پیامبر در غار واینکه او مسنّ تر است، دست برد و با ابوبکر بیعت کرد و آنگاه به راه افتاد و هر کس را که مى دید، دستش را به دست ابوبکر به عنوان بیعت مى مالید.
او مخالفان خلافت ابوبکر را در سقیفه با لگدمال کردن سعد بن عباده و توهین به او و آنگاه تهدید بنى هاشم و زبیر و دیگران و همچنین حمله و یورش به خانه فاطمه زهرا(علیها السلام) خاموش ساخت.
ابن ابى الحدید معتزلى به روشنى به این نکته اعتراف مى کند و مى نویسد: «وعمر هو الّذى شدّ بیعة أبی بکر، ووقم المخالفین فیها، فکسر سیف الزّبیر لمّا جرّده، ودفع فی صدرالمقداد، ووطئ فی السقیفة سعد بن عبادة، وقال: اقتلوا سعداً، قتل الله سعداً وحطّم أنف الحباب بن المنذر... وتوعّد من لجأ إلى دار فاطمة(ع) من الهاشمیّین، وأخرجهم منها، ولولاه لم یثبت لأبی بکر أمر، ولا قامت له قائمة; عمر کسى است که بیعت را براى ابوبکر محکم کرد و مخالفان بیعت را سرکوب نمود; هنگامى که زبیر شمشیر کشید، عمر شمشیر او را شکست و بر سینه مقداد کوبید و در سقیفه، سعد بن عباده را لگدمال کرد و گفت: سعد را بکشید، خداوند سعد را بکشد! او بینى حباب بن منذر را (که در سقیفه با او مخالفت کرد) شکست و آن گروه از بنى هاشم که به خانه فاطمه(علیها السلام)پناه بردند را تهدید نمود و از آنجا بیرون کرد. (و در یک کلام) اگر او نبود هرگز هیچ کارى از ابوبکر تثبیت نمى شد و هیچ امرى براى ابوبکر پابرجا نمى گشت».(1)
از این رو، امام على(علیه السلام) در پى تهدید و فشار عمر براى بیعت آن حضرت با ابوبکر، خطاب به او فرمود: «احلب حلباً لک شطره، واشدُدْ له امره یَرْدُدْه علیک غداً; شیرى به دوش که قسمتى از آن به نفع توست و امروز تو کار خلافت را براى او استحکام بخش، تا او نیز فردا (پس از خودش) به تو بازگرداند».(2)

1. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج 1، ص 174 .
2. الامامة والسیاسة، ج 1، ص 29 .