مطابق حدیث ثقلین ـ که به طور متواتر(1) از طریق شیعه و سنّى از  رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نقل شده است ـ عترت رسول خدا(صلى الله علیه وآله)در کنار قرآن کریم، سبب هدایت امّت خواهند بود و مسلمانان موظّفند به آنان تمسّک جویند و از آنها جدا نشوند. از این رو، موضع آنان در این ماجرا بسیار مهم و تأثیرگذار است. البته مى دانیم مراد از اهل بیت(علیهم السلام)على(علیه السلام) فاطمه زهرا و حسن و حسین اند(2) و آنچه پس از رحلت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در این ماجرا مهم است موضع گیرى على(علیه السلام) و فاطمه  زهرا(علیها السلام)مى باشد. آیا على(علیه السلام) با رضایت بیعت کرد؟ و آیا فاطمه(علیها السلام) از خلیفه سقیفه نشین رضایت داشت؟
مطابق نقل مورخان على(علیه السلام) و زبیر و بنى هاشم حاضر به بیعت با ابوبکر نشدند و عمر به سراغ آنها رفت. مطابق نقل طبرى: در این میان زبیر شمشیر کشید و گفت: «تا با على بیعت نشود، من شمشیر را غلاف نخواهم کرد». عمر گفت: «شمشیر زبیر را بگیرید و به زمین بکوبید». آنگاه عمر دستور داد على و زبیر را به زور بیاورند. سپس به آن دو گفت: «لتبایعان وأنتما طائعان او لتبایعان وأنتما کارهان; شما مجبورید بیعت کنید، چه از روى میل و رغبت و یا با ناخوشایندى و کراهت».(3)
مطابق نقل دیگر، مردى به زُهْرى گفت: آیا على(علیه السلام) به مدّت شش ماه بیعت نکرد؟ گفت: آرى! نه على در آن مدت بیعت کرده بود و نه هیچ یک از بنى هاشم. آنگاه که على(علیه السلام) مجبور به بیعت شد، پس از وى بنى هاشم نیز بیعت کردند؟(4)
آن حضرت براى خود در خلافت حقّ قائل بود و ابوبکر و یارانش را به استبداد متهم کرد (إنّ لنا فى هذا الامر حقاً، فاستبددتم به علینا).(5)
مطابق نقل بخارى در صحیح خود، على(علیه السلام) در مدّت حیات فاطمه(علیها السلام) با ابوبکر بیعت نکرده بود و پس از شش ماه که آن حضرت  وفات یافت، على(علیه السلام) به سراغ مصالحه و بیعت با ابوبکر رفت.(6)
اکنون به صورت روشن تر، موضع اهل بیت(علیهم السلام) در این باره و تهدید و ارعاب سقیفه سازان را بیان مى کنیم:
 

1 . حدیث ثقلین در صحیح مسلم، کتاب فضائل الصحابة، باب فضائل على بن ابى طالب، ح 9 آمده است. علاوه بر آن، دیگر کتابهاى صحاح و مسانید اهل سنّت که این حدیث را به طرق مختلف نقل کرده اند، فراوان است که تعدادى از آنها چنین است: مسند احمد، ج 3، ص 14، 26، 39; ج 4، ص 367; ج 5، ص 182 و 189 ; سنن دارمى، ج 2، ص 432 ; سنن ترمذى، ج 5، ص 329، ح 3876; سنن الکبرى بیهقى، ج 2، ص 148; ج 7، ص 30 ; مجمع الزوائد هیثمى، ج 9، ص 162 و 163; سنن الکبرى نسائى، ج 5، ص 51; صحیح ابن خزیمه، ج 4، ص 63; کنزالعمال، ج 1، ص 172، ح 870-872; ص 173، ح 873; ص 178، ح 898; ص 185، احادیث 943-946; ص 187، احادیث 951-953 .
ابن حجر عسقلانى که تعصّب خاصّى در ردّ مناقب اهل بیت(علیهم السلام) دارد، در کتاب خود اعتراف مى کند که «حدیث لزوم تمسّک به ثقلین به طرق گوناگون از بیست و اندى از صحابه نقل شده است» (الصواعق المحرقه، ص 148). براى آگاهى از نقل آن از طرق امامیه رجوع شود به: بحارالانوار، ج 23، ص 106-147 .
2 . در اینکه مراد از اهل البیت(علیهم السلام) در آیه 33 سوره احزاب (إِنَّمَا یُرِیدُ اللهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً) على، فاطمه، حسن و حسین اند، رجوع شود به: صحیح مسلم، کتاب فضائل الصحابة، باب فضایل اهل بیت النبى، ح 1; سنن ترمذى، ج 5، ص 141، ح 3216; ص 142، ح 3217. در تفسیر الدرّ المنثور در بیش از ده طریق از روایات تصریح شده است که مراد از «اهل البیت» على و فاطمه و حسن و حسین اند (الدرّ المنثور، ج 6، ص 603-607، ذیل تفسیر آیه 33 سوره احزاب); مسند احمد، ج 1، ص 331; ج 3، ص 259; ج 4، ص 107; ج 6، ص 292، 298 و 304; مستدرک حاکم، ج 2، ص 416 .
3. تاریخ طبرى، ج3، ص 203 .
4. همان مدرک، ص 208 .
5. همان مدرک.
6. صحیح بخارى، ج 5، ص 82-83 .