(اشاره : روايات اين فصل هر چند در زمان ما مورد نياز بسيارى از مردم نيست، ولى از آن‌رو كه نشان از گستردگى وجامع‌نگرى اسلام وتوجّه به حقوق حيوانات مى‌دهد، قابل ذكر است).
1. در حديثى معتبر مى‌خوانيم كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «چهارپا(ى سوارى) شش حق بر صاحبش دارد: هنگامى كه در جايى فرود مى‌آيد نخست به علف دادن به او بپردازد، هرگاه در مسير به آب برسد آب را بر آن عرضه كند تا اگر تشنه است بنوشد، بر سر وصورتش تازيانه نزند كه حيوان ذكر خدا مى‌گويد، به هنگام توقّف حيوان بر آن سوار نباشد مگر در جهاد، بيش از توان وقدرتش بر آن بار نكند، به مقدار توانايى‌اش از آن كار بكشد».[1]
2. در حديثى ديگر فرمود: «بر يك چهار پا سه تن با هم سوار نشوند كه يكى از آنها ملعون است».[2]
3. در احاديث معتبر آمده است كه: امام سجّاد عليه السلام با يك شتر بيست بار به حج مشرّف شد، ولى يك تازيانه بر آن نزد.[3]
4. در احاديث معتبر آمده است كه: بر صورت هيچ موجود ذى روح شلّاق نزنيد كه تسبيح پروردگار مى‌گويد وهر چيزى حرمتى دارد وحرمت حيوان در صورت آن است.[4]
5. در حديث است كه ابوذر غِفارى مى‌گويد چهارپايان مى‌گويند: خداوندا، مالك نيكويى به ما كرامت فرما كه با ما مدارا كند وبه ما علف وآب دهد وبر ما تعدّى نكند.[5]
6. از امام سجّاد عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «حيوانات از چهار چيز غافل نيستند: پروردگار خود را مى‌شناسند، مرگ را مى‌دانند، نر وماده را مى‌شناسند، چراگاه خوب را بلد هستند».[6]

[1] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 187، ح 841؛ خصال، ج 1، ص 293، ح 25.
[2] . محاسن، ص 627، ح 95؛ كافى، ج 6، ص 541، ح 19.
[3] . مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 155.
[4] . محاسن، ص 633، ح 116.
[5] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 189، ح 854.
[6] . كافى، ج 6، ص 539، ح 9.