(آیه 114) در اینجا به گوشه اى از الطاف الهى نسبت به «موسى» وبرادرش «هارون» اشاره شده، نخست مى گوید: «ما به موسى وهارون منت بخشیدیم» وآنها را مرهون نعمتهاى خود ساختیم (وَلَقَدْ مَنَنّا عَلى مُوسى وَهرُونَ).
(آیه 115) در نخستین مرحله مى فرماید: وآن دو وقومشان را از اندوه بزرگ نجات دادیم» (وَنَجَّیْناهُما وَقَوْمَهُما مِنَ الْکَرْبِ الْعَظیمِ).
چه اندوهى از این بزرگتر که بنى اسرائیل در چنگال فرعونیان جبار وخونخوار گرفتار بودند؟ پسرانشان را سر مى بریدند، وزنانشان را به خدمتکارى ومردان را به بردگى وبیگارى وا مى داشتند.
(آیه 116) در مرحله دوم مى فرماید: «وآنها (موسى وهارون وبنى اسرائیل) را یارى کردیم تا (بر دشمنان خود) پیروز شدند» (وَنَصَرْناهُمْ فَکانُوا هُمُ الْغالِبینَ).
در آن روز که لشکر خونخوار فرعونى با قدرت ونیروى عظیم ودر پیشاپیش آنها شخص فرعون به حرکت درآمد، بنى اسرائیل قومى ضعیف وناتوان وفاقد مردان جنگى وسلاح کافى بودند، اما دست لطف خدا به یارى آنها آمد، فرعونیان را در میان امواج دفن کرد، وآنها را از غرقاب رهائى بخشید وکاخها وثروت وباغها وگنجهاى فرعونیان را به آنها سپرد.
(آیه 117) در سومین مرحله به مواهب معنوى که خدا به این قوم از بند رسته عنایت فرمود اشاره کرده، مى گوید: «ما به آن دو کتاب روشنگر دادیم» (وَآتَیْناهُمَا الْکِتابَ الْمُسْتَبینَ).
آرى «تورات» کتاب مستبین یعنى کتاب روشنگر بود، وبه تمام نیازمندیهاى دین ودنیاى بنى اسرائیل در آن روز پاسخ مى گفت، همان گونه که در آیه 44 سوره مائده نیز مى خوانیم: «ما تورات را نازل کردیم که هم در آن هدایت بود وهم نور وروشنائى».
(آیه 118) در مرحله چهارم باز به یکى دیگر از مواهب معنوى ـموهبت هدایت به صراط مستقیمـ اشاره کرده، مى گوید: «وآن دو را به راه راست هدایت نمودیم» (وَهَدَیْناهُمَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ).
همان راه راست وخالى از هرگونه کجى واعوجاج که راه انبیا واولیا است، وخطر انحراف وگمراهى وسقوط در آن وجود ندارد.
(آیه 119) در پنجمین مرحله به سراغ تداوم مکتب وبقاى نام نیک آنها رفته، مى گوید: «ونام نیکشان را در اقوام بعد باقى گذاردیم» تا به عنوان دو اسوه شناخته شوند، ومردم جهان از روش وتاریخ آنان الهام گیرند (وَتَرَکْنا عَلَیْهِما فِى الاْخِرینَ).
(آیه 120) در ششمین مرحله سخن از سلام ودرود خداوند بر موسى وهارون است مى فرماید: «سلام بر موسى وهارون» (سَلامٌ عَلى مُوسى وَهرُونَ).
سلامى که رمز سلامت در دین وایمان، در اعتقاد ومکتب، ودر خط ومذهب است.
سلامى که بیانگر نجات وامنیت از مجازات وعذاب این جهان وآن جهان است.
(آیه 121) ودر هفتمین وآخرین مرحله به جزا وپاداش بزرگ خود به آنها پرداخته، مى گوید: آرى! «ما این چنین نیکوکاران را پاداش مى دهیم» (اِنّا کَذلِکَ نَجْزِى الْمُحْسِنینَ).
اگر آنها به این افتخارات نائل شدند بى دلیل نبود، آنها محسن بودند، مؤمن ومخلص وفداکار ونیکوکار، وچنین کسانى باید مشمول این همه پاداش شوند.
(آیه 122) سرانجام در این آیه به همان دلیلى اشاره مى کند که در داستان ابراهیم ونوح قبل از آن آمد، مى گوید: «آن دو (موسى وهارون) از بندگان مؤمن ما بودند» (اِنَّهُما مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنینَ).
ایمان است که روح انسان را چنان روشن ونیرومند مى سازد که به سراغ احسان ونیکوکارى وپاکى وتقوا مى رود.
