یکى از درباریان فرعون هنگامى که براهین و دلایل قانع کننده حضرت موسى(علیه السلام) را شنید و معجزاتش را مشاهده کرد، به راهنمایى عقل و خرد متوجّه شد که آن حضرت حقیقتاً پیامبر خداست و به او ایمان آورد. آن هم زمانى که هیچ کس به آن حضرت و برادرش هارون ایمان نیاورده بود. و به هیچ وجه از تنهایى و نداشتن همراه و هم سفر وحشت نکرد. البتّه چون تمام درباریان فرعون مخالف حضرت موسى(علیه السلام) بودند، ایمانش را علنى و آشکار نکرد. برخى نام مؤمن آل فرعون را «حزقیل» گفته اند، و عدّه اى او را «خازن» (سرپرست خزائن و گنجینه هاى فرعون) دانسته اند، و بعضى معتقدند وى پسرعمو یا پسرخاله فرعون بوده است! به هر حال سرگذشت او در سوره مؤمن (غافر) آیات 28-34 آمده، علاقمندان مى توانند شرح بیشتر را در آن جا مطالعه فرمایند.(1)
حضرت على(علیه السلام) و حبیب نجّار و مؤمن آل فرعون هرکدام در عصر و زمان خویش تک و تنها بودند، امّا هنگامى که به حقانیّت پیامبر خود پى بردند بى درنگ به وى ایمان آورده و تسلیم منطق رسواى «خواهى نشوى رسوا همرنگ جماعت شو» نشدند، بلکه هم رنگ جماعت مشرکان و کفّار و منحرفان از مسیر فطرت و هدایت و تقوا شدن را، رسوایى دانستند.
جوان عزیز! در مسیر حق و حقانیّت از تنهایى وحشت نکن. زیرا کسى که خدا را دارد تنها نیست. اگر در محیط شما هیچ کس نماز نمى خواند تو بخوان. چنانچه هیچ کس روزه نمى گیرد تو بگیر. اگر هیچ کس صداقت ندارد تو داشته باش. به مولى الموحدین على(علیه السلام) اقتدا کن و استوار و ثابت قدم به پیش برو که خداوند با توست.

(1). به تفسیر نمونه، ج 20، ص 87 مراجعه فرمایید.