پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) با جمعى از اصحاب و یارانش نشسته بود. خانم محجّبه اى خدمت آن حضرت رسید و عرض کرد: یا رسول الله! نیاز به ازدواج دارم، همسرى برایم انتخاب کن! پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نگاهى به اصحابش کرد و از آنها پرسید: چه کسى حاضر است با این خانم ازدواج کند؟ یکى از اصحاب برخاست و اعلام آمادگى کرد. حضرت از او پرسید: چه چیز به عنوان مهریه به او مى دهى؟ عرض کرد: متأسّفانه دستم خالى است و چیزى ندارم. حضرت فرمود: نه، بدون مهریه نمى شود. سپس خطاب به یاران سخنش را تکرار کرد و گفت: چه کسى حاضر است با این خانم ازدواج کند؟ ولى این بار هم غیر از آن شخص کسى اعلام آمادگى نکرد. همان سؤال و جواب میان حضرت و آن شخص رد و بدل شد و در نهایت نشست. براى بار سوم که حضرت سخنش را تکرار کرد و کسى جز آن شخص از جایش برنخاست، خطاب به او فرمود: آیا چیزى از قرآن مى دانى؟ عرض کرد بله. حضرت فرمود: این خانم را به ازدواج تو درآوردم و مهریه اش را تعلیم آنچه که از قرآن مى دانى قرار دادم. قرآن را به او تعلیم کن».(1)
طبق این روایت مراسم بله برون و خواستگارى و تعیین مهریه و اجراى خطبه عقد به این صورت ساده و در مدّت کوتاهى صورت گرفت و زن و شوهر روانه خانه بخت شدند.
آرى، زندگى هرچه ساده تر و مهریه هرچه سبک تر باشد، آرامش بیشتر و دوستى، صمیمیّت و همدلى افزون تر خواهد بود. امان از زمانى که زندگى، تجمّلاتى و پر هزینه شود و چشم و همچشمى و رقابت، جاى ساده زیستى و صداقت را بگیرد.

(1). وسایل الشیعه، ج 15، ص 3، ح 1 .