از مباحث گذشته تفاوت عمیق منطق شعیب پیامبر(علیه السلام) با منطق قوم بت پرستش روشن شد. پیامبر خدا به دنبال اصلاح امور دین و دنیاى آنهاست، امّا آنها در پى آزادى بى قید و شرطند که نابود کنننده دین، دنیا و آخرت آنهاست. این منطق متعلّق به قوم شعیب، که در حدود سه هزار سال قبل مى زیستند،بود; امّا امروزه نیز متأسّفانه این منطق دیده مى شود. غربى ها مى خواهند در همه چیز آزاد باشند، آنها آن قدر در این مسیر پافشارى کردند که نه تنها در کار بسیار زشتى همچون همجنس گرایى آزادى عمل پیدا کردند، بلکه آن را به صورت یک قانون درآوردند! آزادى عمل آنها در ایجاد مراکز فساد و فحشا به آن جلوه قانونى داد، تا آن جا که دولت همچون سایر مشاغل از آنها مالیات مى گیرد! آزادى بى حدّ و حصر نتیجه اش اهانت به مقدّسات دیگران است، آنچه که امروز شاهد آن در جهان غرب هستیم.
اهمّیت نماز
سؤال: چرا قوم شعیب انگشت روى نماز آن حضرت گذاشتند، و مثلا نگفتند آیا دین و آیینت، تو را وادار مى کند که ما را به ترک بت پرستى دعوت کنى؟
جواب: ممکن است این مطلب به قصد استهزا و تمسخر نماز باشد. یعنى این نماز که نماد دین و آیین توست نمى تواند مانع بت پرستى و کم فروشى ما شود. و نیز ممکن است منظورشان این بوده که ما از دین و آیین تو چیزى جز نماز نفهمیدیم. برخى نیز احتمال داده اند «صلاة» اشاره به آیین و مذهب است; زیرا آشکارترین سمبل دین نماز است.
به هر حال آنها به رابطه میان نماز و ترک منکرات پى نبردند. اگر درست مى اندیشیدند این واقعیّت را درک مى کردند که نماز حسّ مسئولیت، تقوا، پرهیزکارى، خدا ترسى و حق شناسى را در انسان زنده مى کند، و او را به یاد خدا و دادگاه عدل الهى مى اندازد. نماز گرد و غبار خودپسندى و خودپرستى را از صحنه دل مى شوید و نمازگزار را از جهان محدود و آلوده دنیا به جهان ماوراى طبیعت و به عالم پاکى ها و نیکى ها متوجّه مى سازد، به همین دلیل او را از شرک و بت پرستى و تقلید کورکورانه نیاکان و کم فروشى و انواع تقلّب باز مى دارد.
خوانند گان محترم! نماز بسیار مهم است، زیرا بهترین نوع رابطه انسان با خداست، و تربیت صحیح و عاقبت به خیرى در سایه نماز همراه با حضور قلب حاصل مى شود. لذا همگان، مخصوصاً جوانان باید براى نماز اهمّیت فراونى قائل شوند و از آن غافل نگردند.
حضرت شعیب(علیه السلام) پس از بیان نکات چهارگانه خطاب به قومش، مى فرماید: «(وَمَا تَوْفِیقِى إِلاَّ بِاللهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ); و توفیق من، (در این کار) جز به (یارى) خدا نیست. بر او توکّل کردم; و به سوى او باز مى گردم».(1)
این جمله پیامى است براى همه مردم، همگان باید توفیق را تنها از خداوند بخواهند و تنها بر او توکّل کنند و اعتقاد داشته باشند که بازگشت همه به سوى خداست.

(1). سوره هود، آیه 88 .