واژه «اخدود» به معناى گودال آتش، و جمع آن اخادید است. داستان اصحاب اخدود را غالب مفسّران ذکر کرده، و مرحوم علاّمه مجلسى در بحارالانوار، جلد 14 به صورت مفصّل به آن پرداخته، که اجمال آن به شرح زیر است:
پادشاهى به نام ذونواس در یمن حکومت مى کرد. وى به آیین یهود گرایش پیدا کرد و یهودى شد و نام یوسف را براى خود انتخاب کرد. سپس فرمان داد که همه مردم باید یهودى شوند. به وى خبر دادند که در شمال جزیرة العرب در شهر نجران عدّه اى مسیحى هستند که حاضر نیستند دست از آیین خود بردارند. گفت: «باید به آن جا رفته، آنها را ادب کنیم». بدین منظور به همراه لشکر انبوهى به نجران رفت گودال هاى متعدّدى حفر کرد که طول هر کدام 40 و عرض آن 20 ذراع بود سپس آتش بسیار شعلهورى در درون گودال ها تهیّه کرد; آتش سوزانى که شعله هاى آن به سمت آسمان مى رفت! آن گاه مؤمنان به حضرت مسیح(علیه السلام) را در اطراف گودال ها جمع کرد. آنها که دست از آیین خود برداشته و یهودى مى شدند را رها مى کرد، و کسانى که استقامت کرده و دست از آیین مسیح برنمى داشتند را روانه گودال هاى آتش مى کرد. عدّه زیادى مقاومت کرده و طعمه آتش شدند. قرآن مجید خطاب به مسلمانانى که گرفتار آزار، اذیّت و شکنجه هاى مشرکان قریش بودند فرمود: هر چند شما هم شکنجه مى شوید ولى شما را آتش نمى زنند; بنابراین، با یادآورى این گونه مقاومت ها، شما هم مقاومت کنید. که سرانجام خداوند انتقام شما را از مشرکان خواهد گرفت، همان گونه که انتقام مؤمنان به مسیح(علیه السلام) ـ را به شرحى که خواهد آمد ـ از ذونواس گرفت; در ضمن توجّه به این نکته جالب است که صهیونیست هاى غاصب که با تبلیغات گسترده جهانى مظلوم نمایى کرده، و در این راه از داستان مشکوک کوره هاى آدم سوزى هیتلر بهره بردارى مى کنند، خودشان اوّلین کسانى بودند که کوره ها و گودال هاى آتشین را در زمان ذونواس یهودى ساخته، و عدّه زیادى از مسیحیان را در آن سوزاندند!