15فَأَمَّا الْاِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ
16وَ أَمّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهانَنِ
17کَلاّ بَلْ لاتُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ
18وَ لاتَحَاضُّونَ عَلى طَعامِ الْمِسْکِینِ
19وَ تَأْکُلُونَ التُّراثَ أَکْلاً لَمّاً
20وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبّاً جَمّاً
ترجمه:
15 ـ اما انسان هنگامى که پروردگارش او را براى آزمایش، اکرام مى کند و نعمت مى بخشد مى گوید: «پروردگارم مرا گرامى داشته است»!
16 ـ و اما هنگامى که براى امتحان، روزیش را بر او تنگ مى گیرد مى گوید: «پروردگارم مرا خوار کرده است»!
17 ـ چنان نیست; بلکه شما یتیمان را گرامى نمى دارید.
18 ـ و یکدیگر را بر اطعام مستمندان تشویق نمى کنید.
19 ـ و میراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع کرده مى خورید.
20 ـ و مال و ثروت را بسیار دوست دارید (و به خاطر آن گناهان زیادى مرتکب مى شوید).