مرحوم «طبرسى» در «مجمع البیان» از آیات اخیر این سوره، اوّلاً، اصل اختیار و آزادى اراده را استفاده مى کند; چرا که ملامت بر ترک سجده، و ترک ایمان، در مورد افراد مجبور، از خداوند حکیم قبیح است، و این که مى فرماید: «فَما لَهُمْ لا یُؤْمِنُونَ * وَ إِذا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لایَسْجُدُونَ» دلیل روشنى است بر مسأله اختیار.
و ثانیاً، ملامت بر ترک سجده دلیل بر این است که کفار همان گونه که مکلف به اصول دین هستند، مکلف به فروع نیز مى باشند (این سخن بنابراین است که سجده در آیه فوق به معنى همان سجده معهود نماز باشد، و یا لااقل معنى گسترده اى داشته باشد که آن را شامل شود).
خداوندا! در آن روز که همگى در دادگاه عدل تو حضور مى یابند، حساب را بر ما آسان گردان!
پروردگارا! در این مسیرى که همه بندگان به سوى تو حرکت مى کنند، ما را در پیمودن صراط مستقیم یارى فرما!
بارالها! ما در برابر قرآن کریمت سر تعظیم فرود آورده ایم، توفیق عمل به آن را نیز به همه ما مرحمت نما!
آمِیْنَ یا رَبَّ العالَمِیْنَ
پایان سوره انشقاق(1)