تعبیر به «کادِح» در آیات فوق که اشاره به تلاش و کوشش آمیخته با رنج و زحمت است، با توجه به این که مخاطب در آن همه انسان ها مى باشند، بیانگر این واقعیت است که: طبیعت زندگى این جهان در هیچ مرحله خالى از مشکلات، ناراحتى ها، و رنج و مشقت نیست، خواه این مشکلات جنبه جسمانى و بدنى داشته باشد، و یا جنبه روحى و فکرى و یا هر دو، و هیچ کس را خالى از آن نمى بینیم.
در حدیث بسیار پرمعنائى از امام على بن الحسین(علیهما السلام)مى خوانیم: أَلرّاحَةُ لَمْ تُخْلَقْ فِى الدُّنْیا وَ لا لاِهْلِ الدُّنْیا، إِنَّما خُلِقَتِ الرّاحَةُ فِى الْجَنَّةِ وَ لاِهْلِ الْجَنَّةِ، وَ التَّعَبُ وَ النَّصَبُ خُلِقا فِى الدُّنْیا، وَ لاِهْلِ الدُّنْیا، وَ ما أُعْطِىَ أَحَدٌ مِنْها جَفْنَةً إِلاّ أُعْطِىَ مِنَ الْحِرْصِ مِثْلَیْها، وَ مَنْ أَصابَ مِنَ الدُّنْیا أَکْثَرَ، کانَ فِیْها أَشَدَّ فَقْرا لاِنَّهُ یَفْتَقِرُ إَلَى النّاسِ فِى حِفْظِ أَمْوالِهِ، وَ تَفْتَقِرُ إِلى کُلِّ آلَة مِنْ آلاتِ الدُّنْیا، فَلَیَس فِى غِنَى الدُّنْیا الرّاحَةُ!:
«راحتى و آسایش در دنیا و براى اهل دنیا وجود ندارد، راحتى و آسایش تنها در بهشت است، و براى اهل بهشت! رنج و تعب در دنیا آفریده شده، و براى اهل دنیا، و (به همین دلیل) هر کسى پیمانه اى از آن به دست مى آورد، دو برابر آن، حرص نصیب او مى شود، و کسانى که از دنیا بیشتر دارند، فقیرترند! زیرا محتاج دیگران در حفظ اموال خویشند، و به وسائل و ادوات زیادى براى حفظ آن نیازمندند، بنابراین در ثروت دنیا راحتى نیز وجود ندارد».
سپس، امام(علیه السلام) در ذیل این حدیث فرمود:
کَلاّ ما تَعِبَ أَوْلِیاءُ اللّهِ فِى الدُّنْیا لِلْدُّنْیا، بَلْ تَعِبُوا فِى الدُّنْیا لِلْآخِرَةِ:
«هرگز دوستان خدا در دنیا به خاطر دنیا رنج و تعب نمى کشند، بلکه رنج و تعب آنها در دنیا براى آخرت است»!.(1)

1 ـ «خصال صدوق»، جلد 1، صفحه 64، باب «الدنیا و الآخرة ککفتى المیزان»، حدیث 95.