در حدیثى از امیر مؤمنان على(علیه السلام) در تفسیر «إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ» آمده است که فرمود: إِنَّها تَنْشَقُّ مِنَ الْمَجَرَّةِ: «آسمان ها از کهکشان جدا مى شود»!.(1)
این حدیث، پرمعنى و قابل دقت است، و از معجزات علمى محسوب مى شود، از حقیقتى پرده برمى دارد که در آن زمان هیچ یک از دانشمندان به آن نرسیده بودند و آن این که: دانشمندان فلکى امروز با مشاهدات نجومى خود به وسیله تلسکوپ هاى عظیم و نیرومند، ثابت کرده اند: عالم مجموعه اى است از کهکشان ها و هر کهکشان مجموعه اى است از منظومه ها و ستارگان، و به همین دلیل آنها را شهرهاى ستارگان مى نامند، کهکشانِ «راه شیرىِ» معروف که با چشم قابل مشاهده است، مجموعه عظیم و دایره مانندى از همین منظومه ها و ستارگان است، یک طرف از آن به قدرى از ما دور است که ستارگانش را به صورت ابرى سفید مى بینیم، ولى در واقع مجموعه نقاط نورانى نزدیک به هم است.
اما این طرفش که به ما نزدیک است، ستارگانش قابل رؤیت مى باشد، و همین ستارگانى است که ما در آسمان شب مى بینیم، و به این ترتیب منظومه شمسىِ ما جزء این «مَجَرّه» (کهکشان) است.
مطابق روایت فوق، على(علیه السلام) مى گوید: در آستانه قیامت این کواکب را که ما مشاهده مى کنیم از کهکشان جدا مى شود، و نظام همگى به هم مى خورد.
چه کسى آن زمان مى دانست ستارگانى که ما مى بینیم در واقع جزء این کهکشان راه شیرى (مَجَرّه) است؟ جز کسى که قلبش به عالم غیب مربوط باشد و از سرچشمه علم خدا سیراب گردد.

1 ـ «روح المعانى»، جلد 30، صفحه 87 ـ «درّ المنثور»، جلد 6، صفحه 329.