مفسران براى این آیات، دو شأن نزول نقل کرده اند:
نخست این که: روزى على(علیه السلام) و جمعى از مؤمنان از کنار جمعى از کفار «مکّه» گذشتند، آنها به على(علیه السلام)و مؤمنان خندیدند و استهزاء کردند، آیات فوق نازل شد و سرنوشت این گروه کافر استهزاء کننده را در قیامت روشن ساخت.
«حاکم ابوالقاسم حسکانى» در «شواهد التنزیل» از «ابن عباس» چنین نقل مى کند: «منظور از «إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا» منافقان قریش و منظور از «الَّذِینَ آمَنُوا» على بن ابى طالب(علیه السلام) و یاران او است».(1)
دیگر این که: آیات فوق درباره افرادى همچون «عمّار»، «صُهَیب»، «خبّاب»، «بلال»، و سایر فقراى مؤمنین که مورد استهزاء مشرکان قریش همچون «ابوجهل»، «ولید بن مغیره»، و «عاص بن وائل»، واقع مى شدند، نازل شده.(2)
جمع میان این دو شأن نزول نیز کاملاً ممکن است.