29إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ
30وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغامَزُونَ
31وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِلى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ
32وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هؤُلاءِ لَضالُّونَ
33وَ ما أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حافِظِینَ
34فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفّارِ یَضْحَکُونَ
35عَلَى الْاَرائِکِ یَنْظُرُونَ
36هَلْ ثُوِّبَ الْکُفّارُ ما کانُوا یَفْعَلُونَ
ترجمه:
29 ـ بدکاران (در دنیا) پیوسته به مؤمنان مى خندیدند.
30 ـ و هنگامى که از کنارشان مى گذشتند آنان را با اشاره مسخره مى کردند.
31 ـ و چون به سوى خانواده خود باز مى گشتند مسرور و خندان بودند.
32 ـ و هنگامى که آنها را مى دیدند مى گفتند: «اینها گمراهانند»!
33 ـ در حالى که هرگز مأمور مراقبت و متکفل آنان (مؤمنان) نبودند.
34 ـ ولى امروز مؤمنان به کفار مى خندند.
35 ـ در حالى که بر تخت هاى آراسته بهشتى نشسته و (به سرنوشت شوم آنها) مى نگرند!
36 ـ آیا (با این حال) کافران پاداش اعمال خود را گرفتند؟!