گر چه، بسیارى از مفسران کوشیده اند: در آیه «کَلاّ إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذ لَمَحْجُوبُونَ» چیزى در تقدیر بگیرند، و بگویند: این گنهکاران از «رحمت» خدا محجوب مى شوند و یا از «احسان» و «کرامت» و «ثواب» او.
ولى، ظاهراً آیه هیچ نیاز به تقدیر ندارد، آنها به راستى محجوب از پروردگار مى شوند، و در حالى که نیکان و پاکان به جوار قرب او راه مى یابند، و از لذت دیدار محبوب و شهود باطنى او که برترین لذت ممکن است بهره مند مى گردند، این دوزخیان بى ایمان و گنهکار از این فیض عظیم و نعمت بى نظیر محرومند.
بعضى از مؤمنان پاکدل، حتى در این جهان به فیض دیدار او متنعم مى گردند، در حالى که مجرمان کوردل در این جهان نیز از این فیض محرومند.
آنها دائماً در حضورند و این بى بصران تاریک دل، دور!
آنها از مناجات او چنان لذتى مى برند که با هیچ بیانى قابل توصیف نیست، در حالى که اینها چنان در نکبت گناهان خود غرقند که راه نجات ندارند و به گفته شاعر:
تو کز سراى طبیعت نمى روى بیرون *** کجا به کوى حقیقت گذر توانى کرد؟!
جمال یار ندارد حجاب و پرده ولى *** غبار ره بنشان تا نظر توانى کرد!
امیر مؤمنان على(علیه السلام)در دعاى معروف «کمیل» عرض مى کند: هَبْنِى صَبَرْتُ عَلى عَذابِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلى فِراقِکَ: «گیرم که بر عذاب دردناک تو صبر کنم، چگونه مى توان بر فراق و دوریت صبر کرد»؟!