صفات پنجگانه اى که در آیات فوق براى «جبرئیل امین» به عنوان فرستاده خداوند به سوى پیغمبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) آمده، صفاتى است که با در نظر گرفتن سلسله مراتب، در هر رسول و فرستاده اى ضرورت دارد.
نخست، «کرامت» و داشتن صفات برجسته نفسانى است که او را لایق رسالت مهمى کند (کَرِیْم).
پس از آن، دارا بودن قدرت (ذِى قُوَّة) تا در امر رسالت خویش با قاطعیت و توانائى پیش رود، و از هر ضعف و فتور و سستى بر کنار باشد.
سپس، داشتن «مقام و منزلت» در نزد کسى که از طرف او رسالتى را پذیرفته (مَکِین) تا بتواند پیام ها را به خوبى دریافت دارد، و چنانچه جوابى لازم بود، بدون هیچ گونه ترس و واهمه اى ابلاغ کند.
و در مرحله چهارم، چنانچه امر رسالت مهم باشد، باید معاونانى داشته باشد که او را در این کار یارى کنند، معاونانى گوش به فرمان و هماهنگ و فرمانبردار (مُطاع).
و در مرحله نهائى، دارا بودن «امانت»، تا کسانى که مى خواهند پیام را از آن رسول بگیرند بر او اعتماد کنند، و گفتار او بى کم و کاست گفتار کسى محسوب شود که از ناحیه او آمده است (أَمِین).
هنگامى که این اصول پنجگانه تأمین گردد، حق رسالت ادا خواهد شد، و لذا در حالات پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) و تاریخ زندگى او مى بینیم رسولان خود را با دقت زیاد از میان کسانى که واجد این صفات بودند، انتخاب مى کرد که یک نمونه زنده آن رسالت امیر مؤمنان على(علیه السلام) از سوى پیغمبر (صلى الله علیه وآله) در ابلاغ آیات آغاز سوره «برائت» به مشرکان «مکّه» در آن شرایط خاص است، که شرح آن در تفسیر سوره «برائت» آمد.
على(علیه السلام) مى فرماید: رَسُولُکَ تَرْجُمانُ عَقْلِکَ وَ کِتابُکَ أَبْلَغُ ما یَنْطِقُ عَنْکَ: «فرستاده تو نمایانگر عقل تو است، و نامه تو گویاترین سخنگویت».(1)

1 ـ «نهج البلاغه»، کلمات قصار، کلمه 301.