24فَلْیَنْظُرِ الْانْسانُ إِلى طَعامِهِ
25أَنّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبّاً
26ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقّاً
27فَأَنْبَتْنا فِیها حَبّاً
28وَ عِنَباً وَ قَضْباً
29وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلاً
30وَ حَدائِقَ غُلْباً
31وَ فاکِهَةً وَ أَبّاً
32مَتاعاً لَکُمْ وَ لِاَنْعامِکُمْ
ترجمه:
24 ـ انسان باید به غذاى خویش (و آفرینش آن) بنگرد!
25 ـ ما آب فراوان از آسمان فرور یختیم.
26 ـ سپس زمین را از هم شکافتیم.
27 ـ و در آن دانه هاى فراوانى رویاندیم.
28 ـ و انگور و سبزى بسیار.
29 ـ و زیتون و نخل فراوان.
30 ـ و باغ هاى پر درخت.
31 ـ و میوه و چراگاه.
32 ـ تا وسیله اى براى بهره گیرى شما و چهارپایانتان باشد!