34فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرى
35یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعى
36وَ بُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرى
37فَأَمّا مَنْ طَغى
38وَ آثَرَ الْحَیاةَ الدُّنْیا
39فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوى
40وَ أَمّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى
41فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوى
ترجمه:
34 ـ هنگامى که آن حادثه بزرگ رخ دهد.
35 ـ در آن روز انسان به یاد کوشش هایش مى افتد.
36 ـ و جهنم براى هر بیننده اى آشکار مى گردد.
37 ـ اما آن کسى که طغیان کرده.
38 ـ و زندگى دنیا را مقدم داشته.
39 ـ مسلماً دوزخ جایگاه اوست!
40 ـ و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوى باز دارد.
41 ـ قطعاً بهشت جایگاه اوست!