این سوره، در «مکّه» نازل شده و داراى 46 آیه است
 

محتواى سوره نازعات

این سوره، همانند سوره «نبأ» بر محور مسائل «معاد» دور مى زند، و روى هم رفته در شش بخش خلاصه مى شود:
1 ـ نخست، با قسم هاى مؤکدى که ارتباط با مسأله معاد دارد، روى تحقق این روز بزرگ تکیه و تأکید مى کند.
2 ـ در مرحله بعد، به قسمتى از مناظر هول انگیز و وحشتناک آن روز اشاره مى نماید.
3 ـ در بخش دیگر، اشاره کوتاه و گذرائى به داستان «موسى»(علیه السلام) و سرنوشت «فرعون» طغیانگر دارد، که هم مایه تسلى خاطر پیامبر(صلى الله علیه وآله) و مؤمنان است، هم هشدارى به مشرکان طغیانگر، و هم اشاره اى است به این که: انکار معاد انسان را به چه گناهانى آلوده مى کند.
4 ـ در بخش بعد، نمونه هائى را از مظاهر قدرت خداوند در آسمان و زمین که خود دلیلى است براى امکان معاد و حیات بعد از مرگ، بر مى شمرد.
5 ـ بار دیگر، به شرح قسمتى دیگر از حوادث وحشتناک آن روز بزرگ و سرنوشت طغیانگران و پاداش نیکوکاران مى پردازد.
6 ـ سرانجام، در پایان سوره، بر این حقیقت تأکید مى کند که: هیچ کس از تاریخ آن روز با خبر نیست، ولى همین اندازه مسلّم است که نزدیک است.
انتخاب نام «نازعات» براى این سوره به خاطر نخستین آیه آن است.

فضیلت تلاوت این سوره

در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) آمده است: مَنْ قَرَأَ سُورَةَ وَ النّازِعاتِ لَمْ یَکُنْ حَبْسُهُ وَ حِسابُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ إِلاّ کَقَدْرِ صَلاة مَکْتُوبَة حَتّى یَدْخُلَ الْجَنَّةَ: «کسى که سوره نازعات را بخواند توقف و حساب او در روز قیامت تنها به اندازه خواندن یک نماز روزانه است، و بعد از آن وارد بهشت مى شود».(1)
امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: مَنْ قَرَأَ وَ النّازِعاتِ لَمْ یَمُتْ إِلاّ رَیّانَ، وَ لَمْ یَبْعَثْهُ اللّهُ إِلاّ رَیّانَ، وَ لَمْ یُدْخِلْهُ الْجَنَّةَ إِلاّ رَیّانَ: «کسى که این سوره را بخواند سیراب از دنیا مى رود، و خداوند او را سیراب محشور مى کند، و سیراب وارد بهشت مى سازد» (سیراب از رحمت بى پایان حق).(2)
مسلّم است، کسى که محتواى این سوره را ـ که آیات تکان دهنده اش ارواح خفته را بیدار و متوجه وظائف خود مى سازد ـ در جان خویش پیاده کند، از چنان پاداش هائى برخوردار خواهد شد، نه آنها که فقط به خواندن الفاظ قناعت مى کنند.

1 و 2 ـ «مجمع البیان»، جلد 10، صفحه 428.