در آیات مختلف قرآن مجید، توصیف هاى زیادى از شراب هاى بهشتى شده است، که بررسى آنها نشان مى دهد، نوشندگان آنها در چنان لذت روحانى فرو مى روند که با هیچ بیانى قابل توصیف نیست.
در یک جا، آن را به عنوان «شراب طهور» توصیف مى کند: «وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً».(1)
و در جاى دیگر، تأکید مى کند که این شراب زلال، بى غش و لذت بخش نه دردسر مى آفریند، و نه مستى مى آورد و نه فساد عقل: «یُطافُ عَلَیْهِمْ بِکَأْس مِنْ مَعِین * بَیْضاءَ لَذَّة لِلشّارِبِینَ * لا فِیها غَوْلٌ وَ لا هُمْ عَنْها یُنْزَفُونَ».(2)
در یک جا، مى فرماید: از جامى مى نوشند که با «کافور» آمیخته شده (خنک و آرام کننده است) «یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْس کانَ مِزاجُها کافُوراً».(3)
و در جاى دیگر، مى افزاید: از جامى به آنها مى نوشانند که آمیخته با «زنجبیل» است، (گرم کننده و نشاط آفرین) «وَ یُسْقَوْنَ فِیها کَأْساً کانَ مِزاجُها زَنْجَبِیلاً».(4)
در آیات مورد بحث نیز خواندیم: جام هائى لبالب و زلال و دمادم دارند «وَ کَأْساً دِهاقاً».
و از همه مهم تر این که: «ساقى» این بزم روحانى، خدا است!! از دست قدرت او و از بساط لطف و مرحمتش بر مى گیرند و مى نوشند و مست جذبه عشق و معرفت او مى شوند: «وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ».(5)
خداوندا! به ما هم از آن شراب طهور مرحمت کن!

1 ـ دهر، آیه 21.
2 ـ صافات، آیات 45 تا 47.
3 ـ دهر، آیه 5.
4 ـ دهر، آیه 17.
5 ـ دهر، آیه 21.