در آیات فوق، که پیرامون مواهب پرهیزگاران سخن مى گوید با مقایسه به آیات گذشته که از کیفرهاى طغیانگران بحث مى کند، مقابله جالبى دیده مى شود.
در اینجا سخن از «مفاز» (محل نجات) است، و در آنجا سخن از «مرصاد» (کمینگاه).
در اینجا سخن از باغ هاى پر میوه و «حدائق و اعناب» است، و در آنجا غوطهور بودن در آتش به مدت نامحدود «أحقاب».
در اینجا سخن از جام هاى لبریز و دمادم «شراب طهور» است، و در آنجا سخن از آب سوزان و «حمیم و غساق».
در اینجا سخن از عطایاى گسترده خداوند «رحمان» است، و در آنجا سخن از کیفر عادلانه و «جزاء وفاق».
در اینجا سخن از افزایش «نعمت» الهى است، و در آنجا سخن از افزایش «عذاب».
خلاصه این دو گروه، از هر نظر در دو قطب مخالف قرار دارند; چرا که از نظر ایمان و عمل نیز دو قطب مخالف بودند.