در آیات فوق، نخست به بادها و طوفان ها سوگند یاد شده، و این به خاطر نقش مهمى است که آنها در جهان آفرینش دارند: ابرها را به حرکت در مى آورند، و سپس آنها را بر فراز زمین هاى خشک و مرده پیوند مى دهند، و بعد از نزول باران آنها را متفرق مى سازند.
بذرهاى گیاهان را جا به جا مى کنند، و جنگل ها و مرتع ها به وجود مى آورند.
بسیارى از گل ها و میوه ها را بارور مى سازند، و حرارت و برودت را از مناطق مختلف زمین به نقاط دیگر مى برند و هوا را تعدیل مى کنند.
هواى زنده و پر اکسیژن را از مزارع و صحراها به شهرها مى برند، و هواى آلوده را براى تصفیه به صحراها مى فرستند.
آب هاى دریا را متلاطم و مواج، و براى موجودات زنده آبزى پر اکسیژن مى کنند آرى بادها و نسیم ها خدمات عظیم و حیاتى در جهان دارند.
بخش دیگر این سوگندها که از برنامه نزول وحى به وسیله فرشتگان سخن مى گوید، نیز در عالم معنى شباهت با وزش نسیم در عالم ماده دارد، فرشتگان، کلمات وحى را که همچون قطرات باران زنده کننده است بر قلوب پیامبران خدا نازل مى کنند، و گل ها، میوه هاى معارف الهى و تقوا را در قلب ها مى رویانند، و به این ترتیب خداوند هم به مربیان عالم ماده و هم مربیان عالم معنى سوگند یاد کرده است.
و جالب این که: تمام این سوگندها براى بیان واقعیت روزى است که تمام این تلاش ها و کوشش ها به ثمر مى نشیند روز قیامت و یوم الفصل.