بعد از ذکر گوشه اى از عذاب هاى قیامت، به ذکر اوصاف افراد بى ایمان و در مقابل آنها مؤمنان راستین را معرفى مى کند، تا معلوم شود، چرا گروهى اهل عذابند و گروهى اهل نجات.
نخست مى فرماید: «به یقین انسان حریص و کم طاقت آفریده شده است» (إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً).
* * *
«هنگامى که بدى به او رسد بسیار جزع و بى تابى مى کند» (إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً).
* * *
«و هنگامى که خوبى به او رسد از دیگران دریغ مى دارد» (وَ إِذا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعاً).
جمعى از مفسران و ارباب لغت، «هَلُوع» را به معنى حریص و جمعى به معنى «کم طاقت» تفسیر کرده اند، بنابر تفسیر اول، در اینجا به سه نکته منفى اخلاقى در وجود اینگونه انسان ها اشاره شده، «حرص»، «جزع» و «بخل» و بنابر تفسیر دوم، به دو نکته «جزع» و «بخل»; زیرا آیه دوم تفسیرى است براى معنى «هَلُوع».
این احتمال نیز وجود دارد که: هر دو معنى در این واژه جمع باشد; چرا که این دو وصف لازم و ملزوم یکدیگرند، آدم هاى حریص غالباً بخیلند، و در برابر حوادث سوء کم تحمل، و عکس آن نیز صادق است.
* * *