در بسیارى از کتب معروف اسلامى، اعم از تفسیر و حدیث آمده است: پیغمبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) به هنگام نزول آیه فوق (وَ تَعِیَها أُذُنٌ واعِیَةٌ) فرمود: سَأَلْتُ رَبِّىِ أَنْ یَجْعَلَها أُذُنَ عَلِىٍّ: «من از خدا خواستم که گوش على را از این گوش هاى شنوا و نگه دارنده حقایق قرار دهد» و به دنبال آن، على(علیه السلام) مى فرمود: ما سَمِعْتُ مِنْ رَسُولِ اللّهِ(صلى الله علیه وآله) شَیْئاً قَطُّ فَنَسِیْتُهُ إِلاّ وَ حَفِظْتُهُ:
«من هیچ سخنى بعد از آن از رسول خدا نشنیدم که آن را فراموش کنم، بلکه همیشه آن را به خاطر داشتم».(1)
در «غایة المرام» شانزده حدیث در این زمینه، از طرق شیعه و اهل سنت نقل کرده است، و «محدث بحرانى» در تفسیر «البرهان» از «محمّد بن عباس» نقل مى کند: در این باره، سى حدیث از طرق عامه و خاصه نقل شده است.
و این، فضیلتى است بزرگ براى پیشواى بزرگ اسلام على(علیه السلام) که صندوقچه اسرار پیامبر(صلى الله علیه وآله) و وارث تمام علوم رسول خدا(صلى الله علیه وآله) بود، و به همین دلیل، بعد از او، در مشکلاتى که براى جامعه اسلامى در مسائل علمى پیش مى آمد، موافقان و مخالفان به او پناه مى بردند، و حل مشکل را از او مى خواستند، که در کتب تواریخ مشروحاً آمده است.

* * *

1 ـ تفسیر «قرطبى»، جلد 10، صفحه 6743، «مجمع البیان»، «روح البیان»، «روح المعانى»، «ابوالفتوح رازى»، و «المیزان»، ذیل آیات مورد بحث، این حدیث در «مناقب ابن مغازلى شافعى»، صفحه 265 (طبع اسلامیه) نیز آمده است.