در اینجا قرآن شش وصف، براى همسران خوب شمرده است، که مى تواند الگوئى براى همه مسلمانان به هنگام انتخاب همسر باشد.
نخست «اسلام» و بعد «ایمان»، یعنى اعتقادى که در اعماق قلب انسان نفوذ کند، و آنگاه حالت «قنوت» یعنى تواضع و اطاعت از همسر و بعد از آن «توبه»، یعنى اگر کار خلافى از او سر زند در اشتباه خود اصرار نورزد، و از در عذرخواهى درآید.
و پس از آن «عبادت» خداوند، عبادتى که روح و جان او را بسازد، و پاک و پاکیزه کند، و سپس «اطاعت فرمان خدا» و پرهیز از هرگونه گناه.
قابل توجه این که «سائِحات» جمع «سائح» را بسیارى از مفسران به معنى «صائم» و روزه دار تفسیر کرده اند.
ولى به طورى که «راغب» در «مفردات» مى گوید: روزه بر دو گونه است: «روزه حقیقى» که به معنى ترک غذا و آمیزش است، و «روزه حکمى» که به معنى نگهدارى اعضاى بدن از گناهان است، و منظور از روزه در اینجا معنى دوم است (این گفته «راغب» با توجه به مناسبت مقام جالب به نظر مى رسد، ولى باید دانست «سائح» را به معنى کسى که در طریق اطاعت خدا سیر مى کند نیز تفسیر کرده اند).(1)
این نیز قابل توجه است که: قرآن روى باکره و غیر باکره بودن زن تکیه نکرده، و براى آن اهمیتى قائل نشده; زیرا در مقابل اوصاف معنوى که ذکر شد، این مسأله اهمیت چندانى ندارد.

* * *

1 ـ «سائِح» از ماده «سیاحت» در اصل به جهانگردانى مى گفتند که بدون زاد و توشه راه مى افتادند، و با کمک هاى مردم زندگى مى کردند، و از آنجا که روزه دار از غذا امساک مى کند تا وقت افطار فرا رسد، و از این نظر شبیه سیاحت کنندگان است، این واژه به شخص «صائم» اطلاق شده است.