«انجیل» در اصل، یک واژه یونانى به معنى «بشارت» یا «آموزش جدید» است، و نام کتابى است که بر حضرت مسیح(علیه السلام) نازل گردیده.
این واژه 12 بار در قرآن مجید، به همین معنى استعمال شده است، و همه جا به صورت مفرد است، ولى قابل توجه این که: آنچه به نام «انجیل» امروز معروف است، کتابهاى زیادى است که از آنها به «اناجیل» تعبیر مى شود، و معروف از میان آنها انجیلهاى چهارگانه «لوقا»، «مرقس»، «متى» و «یوحنا» است و مسیحیان معتقدند: این چهار انجیل به وسیله این چهار تن از یاران مسیح(علیه السلام)، یا شاگردان آنها نگاشته شده، و تاریخ تألیف آنها به 38 سال بعد از حضرت مسیح(علیه السلام)، تا حدود یک قرن بعد از او مى رسد، و بنابراین کتاب اصلى مسیح(علیه السلام)به عنوان یک کتاب آسمانى مستقل، به دست فراموشى سپرده شده، و تنها بخشهائى از آن که در حافظه این چهار تن بوده است، آمیخته با افکار خودشان در این «چهار انجیل» تحریر یافته است. بحث مشروحترى در این زمینه در ذیل آیه 3 «آل عمران» داشتیم.(1)
* * *