37فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّماءُ فَکانَتْ وَرْدَةً کَالدِّهانِ
38فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ
39فَیَوْمَئِذ لایُسْئَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَ لاجَانٌّ
40فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ
41یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصِی وَ الْأَقْدامِ
42فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ
43هذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُکَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ
44یَطُوفُونَ بَیْنَها وَ بَیْنَ حَمِیم آن
45فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ
 
ترجمه:
37 ـ در آن هنگام که آسمان شکافته شود و همچون روغن مذاب گلگون گردد!
38 ـ پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟!
39 ـ در آن روز هیچ کس از انس و جن از گناهش سؤال نمى شود (و همه چیز روشن است)!
40 ـ پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟!
41 ـ مجرمان از چهره هایشان شناخته مى شوند; و آنگاه آنها را از موهاى پیش سر، و پاهایشان مى گیرند (و به دوزخ مى افکنند)!
42 ـ پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟!
43 ـ این همان دوزخى است که مجرمان آن را انکار مى کردند.
44 ـ امروز در میان آن و آب سوزان در رفت و آمدند!
45 ـ پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟!