در حدیثى از «امام صادق»(علیه السلام) نقل شده که در تفسیر آیه «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ...» فرمود: عَلِىُّ وَ فاطِمَةُ(علیهما السلام) بَحْرانِ عَمِیْقانِ، لایَبْغِی أَحَدُهُما عَلى صاحِبِهِ، یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ، قالَ: الحَسَنُ وَ الْحَسَیْنُ(علیهما السلام): «على و فاطمه دو دریاى عمیقند که هیچ یک بر دیگرى تجاوز نمى کند، و از این دو دریا، لؤلؤ و مرجان یعنى حسن و حسین خارج شده اند».(1)
در تفسیر «درّ المنثور» همین معنى از بعضى از صحابه پیامبر(صلى الله علیه وآله) نقل شده است.(2)
مرحوم «طبرسى» نیز در «مجمع البیان» آن را با مختصر تفاوتى نقل کرده است.
مى دانیم قرآن مجید داراى بطونى است و یک آیه ممکن است چندین معنى، و یا دهها معنى داشته باشد، و آنچه در این حدیث آمده است، از بطون قرآن مى باشد که منافاتى با معنى ظاهر آن ندارد.
* * *