ایراد دیگرى که بعضى از ناآگاهان به مسأله «شق القمر» دارند، این است که: اگر این امر حقیقتى داشت با آن همه اهمیتى که دارد، باید در تواریخ جهان ثبت گردد ، در حالى که چنین نیست.
ولى، براى این که روشن شود این ایراد تا چه حد قابل اهمیت است، باید تجزیه و تحلیلى روى جهات مختلف این مسأله صورت گیرد:
الف ـ باید توجه داشت که «ماه»، همواره در نیمى از کره زمین قابل رؤیت است، نه در تمام آن، بنابراین، نیمى از مردم روى زمین، از این حساب خارجند.
ب ـ در نیمى از همین نیم کره نیز، اکثریت قریب به اتفاق آنها در خوابند; زیرا بعد از نیمه شب است، به این ترتیب تنها یک چهارم مردم جهان مى توانند از چنین حادثه اى با خبر شوند.
ج ـ در بخش قابل رؤیت نیز، هیچ مانعى ندارد که قسمت هاى قابل توجهى از آسمان ابرى، و چهره ماه با ابر پوشیده شده باشد.
د ـ حوادث آسمانى، در صورتى جلب توجه افراد مى کند که یا مانند صاعقه ها، توأم با سر و صداى شدید باشد، یا مانند خسوف و کسوف کلى، نور به طور کامل قطع شود، آن هم براى یک مدت نسبتاً طولانى.
به همین دلیل در خسوف هاى جزئى و ماه گرفتگى هاى مختصر، اگر قبلاً از طرف منجمین اعلام نشود، کمتر کسى با خبر مى گردد، و حتى گاه بسیارى از مردم، از خسوف کلى نیز بى خبر مى مانند.
تنها دانشمندانى که اجرام آسمانى و ماه را رصد مى کنند، و یا کسانى که تصادفاً چشم آنها به آسمان بیفتد، ممکن است از چنین جریانى باخبر شوند، و عده اى دیگر را نیز با خبر سازند.
بنابراین، چنین حادثه کوتاه مدتى، آن طور که ابتدا تصور مى شود مایه جلب توجه عمومى مردم جهان نیست، مخصوصاً مردم آن زمان که اصولاً براى اجرام آسمانى، اهمیت کمترى قائل بودند.
هـ ـ به علاوه وسائل ثبت مطالب در تاریخ، و نشر آن در آن زمان ها محدود بود، و حتى تعداد باسوادها بسیار کم بودند، و کتاب ها خطى بود، مثل امروز نبود که حوادث مهم، برق آسا به وسیله رادیوها و تلویزیون ها و مطبوعات در سراسر جهان نشر شود.
با توجه به این جهات و جهات دیگر، هرگز نمى توان از عدم ذکر این حادثه در غیر تواریخ اسلامى تعجب کرد، و آن را دلیل بر نفى آن گرفت.

* * *