گرچه تکیه کلام قرآن، در آیات فوق، مشرکان عصر پیامبرند، ولى بدون شک، این آیات عمومیت دارد، و همه مکذبان را شامل مى شود، حتى فلاسفه مادى که در مشتى از خیالات و افکار ناقص غوطهورند، حقایق عالم هستى را به بازى مى گیرند، و جز آنچه را با عقل قاصر خود دریافته اند به رسمیت نمى شناسند، منتظرند همه چیز را در آزمایشگاه خود و زیر «میکروسکوپ» ببینند، حتى ذات پاک خدا را! و گرنه وجود او را به رسمیت نمى شناسند.
اینها نیز مصداق «فِى خَوْض یَلْعَبُون» هستند، و در انبوهى از خیالات و پندارهاى باطل غرقند.
عقل آدمى، با تمام فروغى که دارد، در مقابل نور وحى، همچون شمعى در برابر آفتاب عالمتاب است، این شمع، به او اجازه مى دهد که از محیط تاریک جهان ماده بیرون آید، در را به سوى عالم ماوراء طبیعت بگشاید، سپس در نور آفتاب وحى، به هر سو پرواز کند، و جهان بى کران را ببیند و بشناسد.
* * *