در نخستین آیه از آیات فوق، اشاره به گروهى از کفار اهل کتاب مى کند، که خریدار ضلالت و گمراهى بودند و با تعبیرى که حاکى از تعجب است، پیامبر را مخاطب ساخته، مى فرماید: «آیا ندیدى کسانى را که بهره اى از کتاب (خدا) به آنها داده شده بود (به جاى این که از آن، براى هدایت خود و دیگران استفاده کنند، براى خویش) گمراهى مى خرند، و مى خواهند شما نیز گمراه شوید»؟ (أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ أُوتُوا نَصیباً مِنَ الْکِتابِ یَشْتَرُونَ الضَّلالَةَ وَ یُریدُونَ أَنْ تَضِلُّوا السَّبیلَ).
و به این ترتیب، آنچه وسیله هدایت خود و دیگران بود بر اثر سوء نیاتشان تبدیل به وسیله گمراه شدن و گمراه کردن گشت; چرا که آنها هیچ گاه دنبال حقیقت نبودند، بلکه به همه چیز با عینک سیاه نفاق، حسد و مادیگرى مى نگریستند.
ضمناً از جمله أُوتُوا نَصِیْباً مِنَ الْکِتابِ: «بخشى از کتاب در اختیار آنها قرار داده شد» استفاده مى شود: آنچه آنها در اختیار داشتند، تمام کتاب آسمانى «تورات» نبود، بلکه تنها بخشى از آن بوده است و این با حقایق مسلّم تاریخى نیز کاملاً سازگار است، که قسمت هائى از «تورات و انجیل» واقعى با گذشت زمان تحریف شده و یا از بین رفته است.
* * *
در آیه بعد مى فرماید: اینها اگر چه در لباس دوست خود را جلوه مى دهند، دشمنان واقعى شما هستند «و خداوند از آنها آگاه هست» (وَ اللّهُ أَعْلَمُ بِأَعْدائِکُمْ).
چه دشمنى از آن بالاتر که با سعادت و هدایت شما مخالفند، گاهى به زبان خیرخواهى.
گاهى از طریق بدگوئى و هر زمان به شکلى به دنبال تحقق بخشیدن به اهداف شوم خود هستند.
ولى شما هرگز از عداوت آنها وحشت نکنید، شما تنها نیستید، «همین قدر کافى است که خداوند رهبر، ولىّ، یار و یاور شما باشد» (وَ کَفى بِاللّهِ وَلِیّاً وَ کَفى بِاللّهِ نَصیراً).
زیرا از آنها کارى ساخته نیست و اگر گفته هاى آنها را زیر پا بگذارید جاى ترس و نگرانى نخواهد بود.
* * *
