در عصر جاهلیت عرب، رسم چنین بود که تنها مردان را وارث مى شناختند و معتقد بودند: آن کس که قدرت حمل سلاح و جنگ و دفاع از حریم زندگى و احیاناً غارتگرى ندارد، ارث به او نمى رسد.
به همین دلیل، زنان و کودکان را از ارث محروم مى ساختند، و ثروت میت را در میان مردان دورتر قسمت مى کردند.
تا این که یکى از انصار به نام «اوس بن ثابت» از دنیا رفت، دختران و پسران خردسالى را بر جاى گذارد، عموزاده هاى او به نام «خالد» و «عرفطه» اموال او را میان خود تقسیم کردند، و به همسر و فرزندان خردسال او چیزى ندادند.
همسر او به پیامبر(صلى الله علیه وآله) شکایت کرد، و تا آن زمان حکمى در زمینه ارث بستگان در اسلام نازل نشده بود، آیه فوق نازل شد، پیامبر(صلى الله علیه وآله) آن دو نفر را خواست و به آنها دستور داد: در اموال مزبور، هیچ گونه دخالت نکنند و آن را براى بازماندگان درجه اول، یعنى فرزندان و همچنین همسر او بگذارند، تا طرز تقسیم آن در میان آنها در پرتو آیات بعد روشن گردد.(1)
 

1 ـ «اسباب النزول الآیات»، صفحات 95 و 96، مؤسسة الحلبى و شرکاه قاهره، 1388 هـ ق ـ تفسیر «قرطبى»، جلد 5، صفحه 45 ـ تفسیر «آلوسى»، جلد 4، صفحه 210 ـ «درّ المنثور»، جلد 2، صفحه 122، دار المعرفة، طبع اول، 1365 هـ ق (قابل ذکر است در مورد اسامى افراد در شأن نزول، اسماء مختلفى آمده است، براى توضیح بیشتر به مدارک مذکور رجوع شود).